Dziwne sceny w Laurel Canyon

Ilustracja muzyczna: The Doors – Light My Fire, Jimi Hendrix – Foxy Lady, The Byrds – So You Want To Be A Rock And Roll Star, Frank Zappa – Muffin Man, The Fugs – CIA Man

„To, co było, jest tym, co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie: więc nic zgoła nowego nie ma pod słońcem. Jeśli jest coś, o czym by się rzekło: «Patrz, to coś nowego» – to już to było w czasach, które były przed nami. Nie ma pamięci o tych, co dawniej żyli”

Eklezjastes, Księga Koheleta

„Nigdy nie zmienia się styl w muzyce bez przewrotu w zasadniczych sprawach politycznych.”

Platon, „Państwo”, Księga IV

“In the decade from 1955 to 1965, record sales increased tenfold, from about $60 million annually to $600 million.”

David McGowan – “Weird Scenes Inside the Canyon Laurel Canyon, Covert Ops & the Dark Heart of the Hippie Dream”

„Is it a conspiracy that the music is telling the youth to rise up against the establishment because the establishment is rapidly destroying things? Is that a conspiracy? The music speaks to you every day, but you are too deaf, dumb, and blind to even listen to the music … It is not my conspiracy. It is not my music. I hear what it relates. It says ‚Rise,’ it says ‚Kill.’ Why blame it on me? I didn’t write the music.”

Charles Manson

“I mean, fuck, he auditioned for Neil [Young] for fuck’s sake.”

Graham Nash o Charlesie Mansonie

“My pet theory about the sixties is, that … there is a sinister plot behind it, but I don’t wanna dwell upon that.”

Frank Zappa

„Sir, this thing sucks”

Don Van Vliet do Aldousa Huxleya

Na początku sierpnia 1964 roku USS Maddox należący do flotylli amerykańskich okrętów w Zatoce Tonkińskiej ostrzeliwuje łodzie torpedowe Wietnamu Północnego, które odpowiadają ogniem. Amerykanie twierdzą, że to komuniści zaczęli, a kongres wydaje uchwałę o Zatoce Tonkińskiej, która ma na celu wsparcie Wietnamu Południowego przeciw komunistom. W 1965 liczba amerykańskich żołnierzy wzrasta w Wietnamie z 23 do 180 tysięcy, rozpoczyna się „Rolling Thunder” kampania bombowa przeciwko Północy. Mniej więcej w tym samym czasie syn George’a Stephena Morrisona dowódcy flotylli z Tonkinu zakłada w Venice w Kalifornii zespół rockowy The Doors (nazwa zainspirowana książką Huxleya). Nikomu nieznany zespół i nieznany wokalista Jim Morrison (który twierdzi w wywiadach, że jego rodzice nie żyją) wkrótce przenosi się do Laurel Canyon. Jest tam ze swoją dziewczyną Pamelą Courson (jej ojciec Columbus Courson służył w marynarce na lotniskowcach tak jak ojciec Morrisona, Courson była ostatnią osobą która widziała Morrisona żywego, sama później umiera z przedawkowania). Nowy zespół ma pewien problem. Wokalista nigdy nie zajmował się śpiewaniem ani graniem na jakimkolwiek instrumencie. Właściwie to nikt nie miał tam doświadczenia. Morrison i Ray Manzarek studiowali produkcję filmową, a bębniarz John Densmore i gitarzysta Robby Kreiger zostali zwerbowani przez Manzarka na lekcjach medytacji. Na szczęście wokalista przywiózł ze sobą mnóstwo pomysłów na piosenki, które niedoświadczeni muzycy jakoś zamienili w utwory. Problemem był brak basisty ale na płytach załatwiali to muzycy sesyjni. No i był jeszcze jeden problem. W Laurel Canyon ani w Los Angeles nie było sceny muzyki rockowej. Oprócz kilku klubów, które powstały niecały rok wcześniej (czyli w 1964) przy Sunset Strip. Chicagowski policjant Elmer Valentine zakłada Whisky a Go-Go, klub nocny Ciro’s zostaje przekształcony w klub rockowy przez jego właściciela William R. Wilkersona (właściciel The Hollywood Reporter, gazety o celebrytach, która rozpoczęła nagonkę na komunistów wśród aktorów, właściciel hotelu Flamingo w Las Vegas powiązany z mafiosem Bugsy Siegelem). Powstały też mniejsze kluby takie jak Roxy i London Fog.

Świetnie się składa bo przed The Doors do Laurel Canyon przyjeżdżają inni muzycy by promować pokój, miłość i protestować swoją sztuką przeciwko wojnie. W Ciro’s po remoncie pierwszym zespołem jest The Byrds czyli twórcy folk-rocka. Członkowie The Byrds na początku nie mają instrumentów. Nic nie szkodzi dostają je od Naomi Hirschorn zajmującej się różnymi quasi rządowymi projektami edukacyjnymi. Problem w tym, że nie umieją (oprócz Jima McGuinna, który był wcześniej w kapeli z Johnem Denverem synem oficera lotnictwa z Roswell) na nich grać. Basista Chris Hillman nigdy nie widział gitary basowej ale umiał grać na mandolinie, perkusista Michael Clarke nie grał nigdy na zestawie perkusyjnym tylko na bongosach, David Crosby dostaje gitarę rytmiczną ale na pierwszym albumie robi głównie drugi wokal. Wokalista Gene Clark ledwo grał na gitarze więc dostał tamburyn podobnie jak Morrison w The Doors. Chris Hillman gdy przyjeżdża do LA nie ma gdzie mieszkać ale na szczęście znajduje sobie tanie mieszkanie w posiadłości w Laurel Canyon. Kilka lat później dom zostaje spalony w pożarze do fundamentów. Godzinę przed pożarem dom odwiedził David Crosby.

David Van Cortlandt Crosby syn majora Floyda Delafielda Crosby’ego (oficera wywiadu podczas wojny) był potomkiem trzech bardzo wpływowych rodzin van Cortlandt, van Schuyler i van Rensselaer a także bezpośrednim potomkiem sygnatariuszy deklaracji niepodległości Alexandra Hamiltona i Johna Jaya. Jego dziewczyną była Christine Hinton, twórczyni fanklubu The Byrds, córka oficera armii stacjonującego w Presidio w San Francisco, która zginęła w 1969 w wypadku samochodowym. Kolejną dziewczyną została Shelley Roecker dorastająca w pobliżu Hamilton Air Force Base. Jeśli Crosby podpalił ten dom to na pewno miał dobry powód.

W porządku są instrumenty, są muzycy ale zespół ma kolejny problem – nikt jeszcze nie umie pisać piosenek więc grają głównie Boba Dylana na elektrycznych gitarach. Jest jeszcze jeden powód dla którego The Byrds grają folk rocka. Część muzyków to rzeczywiście śpiewacy folkowi, którzy przenoszą się z Cambridge na wschodnim wybrzeżu do Laurel Canyon. Epicentrum sceny folkowej w Cambridge to Club 47 założony w 1958, gdzie grali tacy muzycy jak: Joan Baez, Bob Dylan, Bob Neuwirth, Tom Rush, Pete Seeger, Richard i Mimi Fariña, Geoff i Maria Muldaur, Eric Andersen oraz Joni Mitchell. Cambridge będzie później główną siedzibą Process Church w Stanach, a w czasie świetności folku będzie tam grasował seryjny morderca – Dusiciel z Bostonu. Ale to tak na marginesie. Wiadomo, że Albert Baez ojciec Mimi Baez (później żona Fariny) i Joan Baez, był nafciarzem, prowadził utajnione badania na Uniwersytecie Cornell i kręcił się wokół miejsc związanych z MKULTRA i zamachami stanu na Bliskim Wschodzie.

W Club 47 pracował Paul Rothchild (nic nie wiadomo o bankowcach w jego rodzinie) przyszły manager The Doors, Love i Janis Joplin. Rothchild służył w Wywiadzie Armii (w 1959) razem z pisarzem Bjarne Rostaingiem, który z kolei napisał książkę służącą za podstawę scenariusza Phantom of the Paradise, muzycznej rock opery/horroru komediowego Briana dePalmy o producencie muzycznym (wzorowanym na Philu Spectorze z Laurel Canyon), który sprzedaje swoją duszę diabłu. Główną rolę grał muzyk z Laurel Canyon – Paul Williams.

Z Cambridge miał także do czynienia Gram Parsons późniejszy muzyk The Byrds, który zastąpił Davida Crosby. Ojciec Parsonsa czyli Ingram Cecil Connor był podczas wojny pilotem wojskowym, a rodzina Connorów wywodziła się między innymi od króla Kastylii Ferdynanda Wielkiego. Connor był świadkiem ataku na Pearl Harbor podobnie jak ojciec Morrisona, ale nic mu się nie stało bo mieszkał w posiadłości Barbary Hutton, dziedziczki sieci domów handlowych Woolworth’s. Jednym z jej kochanków był Phillip van Rensselaer czyli krewny Davida Crosby’ego, którego Parsons zastąpił w The Byrds. Matką Grama Parsonsa była Avis Snively spokrewniona z rodziną Hershey (ci od batoników, w tym czasie największy producent na świecie). Rodzina Snively sfinansowała pierwszą fabrykę Hersheyów oraz posiadała firmę Snively Groves, Inc. do której należało 1/3 sadów na Florydzie. W 1957 Connorowie przenoszą się do Kalifornii, a Gram zaczyna chodzić do szkoły wojskowej. Rok później w wyniku postrzału w skroń ginie Ingram Connor a dziesięć lat po jego zgonie dom demoluje eksplozja. Wdowa wychodzi za Roberta Ellisa Parsonsa, który wynajmuje maszyny budowlane na Kubie. Gdy władzę na Kubie przejmuje Castro Parsons zaczyna wspierać uchodźców a Gram Parsons zostaje nawet sfotografowany przez reportera Life w obozie szkoleniowym. W 1963 Gram zaczyna karierę muzyczną z zespołem Shilos, rok później podczas krótkiego pobytu w Nowym Jorku poznaje Brandona DeWilde, Richie Furaya i Johna Phillips’a, z którymi spotka się ponownie w Laurel Canyon. Parsons znalazł się w Cambridge, gdy w jakiś sposób udało mu się uniknąć powołania do wojska i zaczął studia na Harvardzie. Parsons w karierze solowej współpracował też z Emmylou Harris, córką oficera zawodowego w marines. Po przyjeździe do Laurel Canyon jego dziewczyną zostaje Nancy Ross, która dorastała z Crosbym. Jej ojcem był kapitan RAF w Wielkiej Brytanii, w wieku szesnastu lat wyszła za mąż za wnuka Eleanor Roosevelt potem uciekła z Crosbym i zaczęła projektować restauracje dla Elmera Valentine. Ross wspominała coś również o tym, że namalowała pentagram na ścianie mieszkania Crosby’ego. Trudno powiedzieć czy żart czy miejscowy zwyczaj.

W 1973 giną w wypadkach samochodowych dwaj przyjaciele Parsonsa Brandon DeWilde i muzyk Clarence White (ojciec pracował w przemyśle lotniczym) a na atak serca umiera diler muzyków i jego przyjaciel Sid Kaiser. W lipcu tego samego roku spłonął dom Parsonsa w Laurel Canyon. Miesiąc po pożarze umiera Ingram Cecil Connor III znany jako Gram Parsons. Istniało kilka sprzecznych plotek na temat tego jaka była przyczyna śmierci, najpopularniejsza mówi o przedawkowaniu. Zwłoki Parsonsa zostają skradzione z kostnicy przez jego dawnego asystenta Michaela Martina oraz przez Phila Kaufmana jednego z menagerów Parsonsa, producenta muzycznego oraz kumpla Charlesa Mansona z więzienia. Ciało zostaje przewiezione do parku narodowego Joshua Tree i spalone podczas przesilenia letniego. Tak na marginesie: Kaufman przechwalał się, że spał z każdą z zabójczyń z bandy Mansona. No i jeszcze Bill Siddons manager tras koncertowych The Doors randkował z Lynette “Squeaky” Fromme.

Ale odbiegliśmy nieco od tematu. Są pierwsze zespoły, są kluby, jakaś tajemnicza siła ściąga coraz większe ilości przyszłych gwiazd do kanionu. The Byrds i The Doors nie wydały jeszcze pierwszej płyty i są nikomu nieznanymi słabo grającymi grupkami amatorskich dzieciaków udających, że są muzykami. Zaczynają grać w klubach. Jak zrobić tak, żeby ściągnąć ludzi do klubu, gdzie gra nikomu nieznana kapela? Trzeba postawić na zewnątrz tancerki a w środku jeszcze więcej tancerzy i tancerek. Najlepiej półnagich, z dużymi cyckami i niech robią wyzywające ruchy. Dobra, ale skąd wziąć tancerki? Nie ma problemu już są na miejscu i często przesiadują w domu Franka Zappy w samym centrum Laurel Canyon. Dziś nikt nie pamięta o pierwszym hipisie Vito Paulekasie, ale to jedna z kluczowych postaci w rockowej scenie lat sześćdziesiątych w Los Angeles. On prowadził trupę taneczną a jego żona, Susan Cynthia Shaffer znana jako Szou oprócz tańca zajmowała się prowadzeniem butiku. Naprzeciwko nich mieszkają The Byrds, zespół często wpada do Vito i robi próby w jego warsztacie. Grupa tancerzy liczy około 35 osób z przewagą kobiet, często robią orgie i ćpią. Vito nie używa narkotyków a jeśli już to mało by panować nad sytuacją. Nadaje też nowe imiona tancerzom, żeby wyrwać ich z dawnego otoczenia. Zupełnie jak Charles Manson tylko wcześniej.

Vitautus Alphonso Paulekas z pochodzenia Litwin znał wiele języków. W 1938 dostał 25 lat więzienia za rozbój ale wyszedł w 1942 zaciągając się do marynarki handlowej, która pływa na niebezpieczne konwoje do Europy. W 1948 jego siostra Jievute Paulekiute znana pod wieloma nazwiskami pracownica amerykańskiej ambasady w Paryżu bierze ślub z Winthropem Rockefellerem. Czyli wychodzi na to, że pierwszy w historii hipis był jednocześnie szwagrem gubernatora Arkansas. W 1961 roku gdy ma 49 lat bierze ślub z 18 letnią Szou. Vito utrzymuje rodzinę prowadząc lekcje rzeźbiarstwa dla znudzonych życiem sław z Hollywood a jego wielki kutas talent cieszy się znacznym powodzeniem u byłych aktorek. Przyjacielem Vito (oraz Zappy i Elmera Valentine) był producent muzyczny Kim Fowley (jego ojciec to weteran marynarki i aktor Douglas Fowley). Fowley służył jakiś czas w Gwardii Narodowej. Miał też ciekawe doświadczenia z dzieciństwa – ojciec z kumplami z marynarki zabrali go do fotografa w Laurel Canyon a następnie do cukierni gdzie “everybody cheered and two chorus girls grabbed my six-year-old cock and balls and stuck a candy cigarette in my mouth” cokolwiek to może znaczyć. Kolejnym przyjacielem Paulekasa a także członkiem jego trupy był Carl Franzoni (twierdził, że jego matka była księżną, pochodził z rodziny włoskich kamieniarzy, którzy rzeźbili masońskie pomniki w Waszyngtonie, kontakty z mafią). Franzoni pracował również jako tancerz w jednym z programów Chuck’a Barris’a (Barris to twórca „Randki w ciemno”, po latach w autobiografii stwierdził, że wyjazdy par na wakacje to była przykrywka dla jego działalności jako zabójcy dla CIA, kto ciekawy to polecam film Niebezpieczny umysł).

W wywiadzie dla Gnostic Media, Szou Paulekas powiedziała kilka ciekawych rzeczy. Przed Vito miała chłopaka Kena Shawdy (?), który był w wojsku i służył w Niemczech(jego ojciec był pułkownikiem). Szou twierdzi, że kręcił się przy grupie rockowej Yes, dla której wymyślił nazwę. Chcieli go przyjąć na stałe ale zapadł na schizofrenię, skłoniło ją to do zostania pielęgniarką psychiatryczną. Przyznała się też, że jej ojciec był pracownikiem Lockheeda przy produkcji samolotu stealth. Wyznała również, że „ciężko tańczyło się do tej powolnej muzyki Morrisona”. Jan Irvin prowadząc wywiad poruszył też bardzo ciekawy wątek. Zapytał Szou o Vaslava Nijinskiego, a ta przyznała, że stanowił on inspirację dla trupy tanecznej. Kim był Wacław Niżyński? Tancerzem baletowym, który stał się sławny dzięki temu, że udawał masturbację na scenie podczas występu. Poradził mu to zrobić Edward Brernays, który stworzył też pierwszego idola muzycznego – Enrico Caruso. Przypomina wam to coś? Na przykład aresztowanie Jima Morrisona w New Haven za udawanie masturbacji na scenie? Do klientów Bernaysa należał między innymi Henry Luce i David Sarnoff – twórca amerykańskiego radia i generał z Signal Corps (czyli też powiązania z wywiadem; jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o tym, że radio AM powodowało raka, że pierwsze radio FM Pacifica nadawało rock z Laurel Canyon, spiskologię i audycje o UFO i było sfinansowane przez Fundację Rockefellera to odsyłam do Jana Irvina. W innym wywiadzie Irvin wspomniał o pewnym programie z lat siedemdziesiątych, którego posiada kopię. Prowadził go Jim Ladd mający kontakty z Timothym Learym. Program dotyczył przyczyn przejścia z radia AM (mono) na FM (stereo) – podobno tylko dźwięk stereo umożliwia synchronizację fal mózgowych w obu półkulach mózgu co ma jakieś bliżej nieokreślone wprowadzające w trans właściwości).

Paulekas obracał się wśród muzyków zażywających góry prochów sam jednak stronił od używek, a nawet pojawił się w filmiku edukacyjnym przeciwko LSD.

6:10 Szou, 1967: [LSD] It’s a military plot!

Mamy tancerzy, którzy odwracają uwagę od muzyki, więc jest też publika. Pasowałoby jakoś uczesać nasze przyszłe gwiazdy, żeby się czymś wyróżniały oprócz stroju. Nie ma problemu! Niedaleko domu Paulekasów, oczywiście w Laurel Canyon, ma swój salon Jay Sebring (czyli Thomas John Kummer) były marynarz służący w czasie wojny w Korei. W dopiero co założonym Whisky a Go-Go poznał Sharon Tate. Młodzi aktorzy często chodzą do Whisky i innych klubów napędzając jeszcze więcej widowni zespołom (a zespoły robią im soundtracki do filmów). Można tam spotkać Jacka Nicholsona (człowiek bez aktu urodzenia do 17 roku życia), Dennisa Hoppera (ojciec w OSS), Bruce’a Derna (chrześniak Eleanor Roosvelt i Adlaia Stevensona, dziadek Derna był sekretarzem wojny u Roosvelta i gubernatorem Utah), Petera Fondę (ojciec Henry też aktor, w czasie wojny służył w wywiadzie, pierwsza żona Henry’ego to Margaret Sullavan – samobójstwo, jej córka zabija się 9 miesięcy później; druga żona Francis Ford Seymour – samobójstwo i naprawdę przykry życiorys; czwarta żona Afdera Franchetti była córką doradcy Mussoliniego w dodatku z rodziny Rothschildów). Poza tym w klubach pojawiał się Warren Beatty (ojciec psycholog z dziwną skłonnością do życia w garnizonach wojskowych, powiązany rodzinnie z kanadyjskim komunistą A. A. MacLeodem), Jane Fonda (znana jako Hanoi Jane bo pojechała wspierać do Wietnamu komuchów ale kto powiedział, że ludzie pracujący dla CIA mają to ogłaszać całemu światu) czy Brooke Hayward (córka wspomnianej Margaret Sullavan, żona Dennisa Hoopera, rozwiedli się bo skuł ją kajdankami, trzymał w zamknięciu i „miał nienaturalne żądania seksualne”). Mały i dziwny światek, dodajmy, że większość mieszkała w Laurel Canyon albo Topanga Canyon. Ale czy kogoś zdziwi, że przodków Fondów przywieźli do Ameryki na statku przodkowie Davida Crosby’ego. No i dodajmy, że do domów Nicholsona, Beatty’ego, Kirka Douglasa i Jamesa Caana prowadziły tunele z posiadłości Playboya. Czy mieli coś wspólnego z zabójstwem króliczka Playboya Paige Young i pentagramem na podłodze? Nie wiadomo ale tego rodzaju klientów miał Jay Sebring (prywatnie satanista wprowadzony do sekty przez regularnego klienta – Sammy’ego Davisa, Jr)

Skąd Jay miał pieniądze na salon? Od Elmera Valentine i jego wspólnika Lou Adlera (właściciela Roxy) a także od Johna Phillipsa (Lou Adler był producentem jego zespołu The Mamas and the Papas oczywiście z Laurel Canyon) i od Abigail Folger. Jak się komuś nie podobało to mógł iść do konkurencji i kupić sobie perukę u Charlesa Watsona, przyszłego zabójcy Sebringa mieszkającego tak, tak w Laurel Canyon. Watson był regularnym klientem Whisky a Go-Go ale to nie tam poznał Mansona (który pewnego razu opanował parkiet swoim szalonym tańcem). Watson poznał go dzięki Dennisowi Wilsonowi, wokaliście Beach Boys, jedynego zespołu w Laurel Canyon, który był znany i wydał płytę zanim tam przyjechał. Po prostu pewnego dnia Wilson łapał stopa, bo grupa Mansona rozwaliła mu jego Ferrari i Rolls Royce’a. Nie dlatego, że byli w jakimś konflikcie. Przeciwnie, mieszkali u niego w domu a auta były potrzebne by zbierać wyrzucone przez markety jedzenie. Właściwie to głównie mieszkały tam kobiety, z czego Dennis był bardzo zadowolony. Później Manson się wkurzył i chciał go zabić bo Wilson ukradł mu piosenkę.

Niestety Dennis twierdził, że zapomniał o prawie wszystkich wydarzeniach z pamiętnego 1968 roku a w 1983 się utopił gdy chciał napisać książkę i zaczął coś sobie przypominać, mówiąc: „wiem dlaczego Manson zrobił to co zrobił”.  Podobno widział też jak Manson kogoś zabił. Powiedzmy więc coś o jego rodzinie. Ojciec pracował w przemyśle maszynowym i lotniczym. Brat i członek zespołu, Brian Wilson miał niepokojące upodobanie do młodych dziewcząt i jak sam zauważył mówiąc o swojej córce, że „dzieci szybko przejmują niektóre rzeczy obserwując rodziców”. Pozostali członkowie zespołu to Tony Asher (ojciec – psycholog) i Van Dyke Parks (jego brat Benjamin Riley Parks został zabity we Frankfurcie podczas „wykonywania zadania dla Departamentu Stanu”) oraz kuzyn Wilsonów Mike Love. Brian miał problemy psychiczne i większa część jego życia to batalia Mike’a Love o prawo do opieki nad nim (co wiązało się z nasyłaniem zbirów i tajemniczą śmiercią „nieodpowiedniego” psychiatry). Brian Wilson nagrywał też pierwszą płytę zespołu Three Dog Night do którego należał między innymi Cory Wells (przybył do kanionu z Mike Nesmithem z Monkees, razem służyli w lotnictwie, Nesmith dostał spadek w wysokości 25 milionów dolarów) i Hoyt Axton (syn oficera US Navy). Wilson miał też wspólnego psychiatrę z Vincentem Furnierem, który potem zmienił potem nazwisko na Alice Cooper. Cooper pochodził z rodziny wyznającej skrajnie surowy odłam mormonizmu i jakbyście nie wiedzieli to mormoni są szczególnie odpowiednimi osobami do bycia gwiazdami rocka, bo uważają Jezusa i diabła za braci (przez to mają problem z infiltracją przez satanistów).

No i dobra, w końcu gramy. Jesteśmy Jimem Morrisonem mamy zespół, lokal, stylowy wygląd, tancerzy a Elmer Valentine nas lubi więc puszcza nas na scenę. Jego sekretarka Gail Sloatman, którą znamy z przedszkola za kilka lat weźmie ślub z Frankiem Zappą. Dobrze się składa, bo manager Zappy Herb Cohen, były marine, jest również naszym menagerem. Gdy nie produkuje muzyki to handluje bronią w Danii i jeździ do Konga podczas wojny domowej. Trzeba teraz nagrać płytę. Tylko jak skoro nie umiemy dobrze grać? Nie ma problemu!

Ale zanim nagramy płytę to wpadnijmy na chwilę do Franka Zappy. Zappa był synem speca od broni chemicznej pracującego w arsenale Edgewood (miejsce testów MKULTRA) zaangażowanego także przy rakietach balistycznych Atlas. Gail Sloatman pochodziła z dynastii oficerów marine i była córką inżyniera od broni nuklearnej. Zappa nagrał pierwszą muzykę jeszcze przed przyjazdem do Laurel Canyon do filmu The World’s Greatest Sinner o facecie, który ogłasza się bogiem i dzięki rockandrollowi zostaje prezydentem. Narrator filmu to oczywiście diabeł.

Barry Miles w biografii Zappy pisze, że Paul Buff, który pomagał w pierwszych nagraniach Zappy zajmował się elektroniką samolotów w Marine Corps a potem pracował w General Dynamics i zajmował się częściami do sterowanych pocisków. Don Preston, który współpracował z Zappą przez wiele lat zaczął karierę muzyczną, gdy był w wojsku i stacjonował w Trieście z Herbie Mannem (flecista jazzowy, tournee sponsorowane przez Departament Stanu). Kolejnym członkiem zespołu Zappy był Captain Beefheart, który znał go z liceum. Jako młody człowiek dorabiał sobie obwoźną sprzedażą odkurzaczy. Pewnego razu spotkał Aldousa Huxleya, który mieszkał w Kalifornii i sprzedał mu jednego Electroluxa. Oczywiście Huxley mógł zamieszkać w całych Stanach ale wiecie co? Zamieszkał tuż pod O w znaku HOLLYWOOD, pół godziny drogi od Laurel Canyon, na 6233 Mulholland Hwy). Na pierwszej płycie Zappy pojawia się nazwisko Animal Huxley, rzekomej wnuczki Huxleya. Inna osoba z płyty, tym razem prawdziwa to śpiewak w chórkach Bobby Beausoleil – przyszły zabójca Gary’ego Hinmana. Dodajmy do tego, że menagerem tras zespołu Zappy był Phil Kaufman, kumpel Mansona. Beefheart z liceum znał również Pamelę Ann Miller, która spała chyba z większością muzyków z kanionu (choć bardziej odpowiednim określeniem byłoby „ssanie”). Pamela z koleżankami zapewniają rozrywkę muzykom oraz opiekują się dziećmi Zappy. Myślę, że groupies dawały Zappie całkiem niezłą orientację o tym, co się działo w kanionie, zwłaszcza po tym, gdy przestał prowadzić otwarty dom i wyniósł się na obrzeża tym razem fortyfikując nową siedzibę i obstawiając ją kamerami.

Drugim elementem nacisku (i tutaj wracamy do wydawania albumów) była znajomość z Ahmetem Ertegunem, założycielem Atlantic Records. Co to znowu za Turek? Ano syn ambasadora i kumpel boga dyplomacji Henry’ego Kissingera. Asystentem Erteguna był Phil Spector czyli facet absolutnie niezbędny dla muzyków z Laurel Canyon. Bo kontrakt można było sobie załatwić z dowolną wytwórnią, ale Spector i jego dyskretne studio nagraniowe było tylko jedno (spłonęło jak inne ciekawe miejsca naszej historii). Spector to odpowiedź na pytanie „co zrobić gdy nie umie się grać a chce się nagrać album?”. Trzeba wynająć jego grupę muzyków sesyjnych The Wrecking Crew! Tak zrobiła cała masa zespołów. W studiu Spectora pojawił się też Charles Manson, który dla odmiany dobrze grał na gitarze. Producentem Mansona był Terry Melcher, ale nie podobał mu się wokal więc odmówił podpisania kontraktu. Manson się wkurzył i chciał zabić Melchera, mieszkającego w tym czasie w willi pod 10050 Cielo Drive (jednym z wcześniejszych najemców był Henry Fonda). Na szczęście Mansonowi przeszło i szukał tylko okazji do rozmowy o nowym kontrakcie. Jak nawiązali wcześniej kontakt? Dennis Wilson, Dean Moorehouse i Charles „Tex” Watson odwiedzali razem Melchera, który lubił też sobie na kwadracie zrobić imprezkę. Na przykład z The Byrds i Beatlesami.

Terry Melcher (który grał razem ze Spectorem wcześniej w szkolnym zespole, w tej samej szkole instruktorem rzeźby był Vito Paulekas; Spector grał też za młodu muzykę z Brucem Johnstonem jednym z Beach Boysów oraz ze wspomnianym Kimem Fowleyem) został producentem pierwszej płyty, która pochodziła od zespołu z Laurel Canyon, czyli Mr. Tambourine Man od The Byrds z 1965. W 1966 wychodzi pierwsza płyta Zappy, Mamas and the Papas, Love i Buffalo Springfield, a w 1967 pierwszy album od The Doors.

Zacznijmy od Love, w którym przez jakiś czas grał Bobby Beausoleil. Perkusja Michael Stuart (ojciec w przemyśle lotniczym). Plotki głosiły, że zabili swojego managera Neila Rappaporta. Po pierwszej płycie zespół się właściwie rozpadł. Po latach wokalista Arthur Lee zostaje aresztowany za strzelanie w powietrze podczas kłótni z sąsiadem a policja odkrywa, że w mieszkaniu ma pokryte teflonem pociski przeciwpancerne do pistoletu. Basista Ken Forssi przed zostaniem muzykiem zajmował się inżynierią lotniczą. Bryan MacLean zmarł podczas rozmowy z własnym biografem.

Buffalo Springfield to folk rockowa kapela założona przez Stephena Stillsa i Richie Furaya. W przeciwieństwie do The Byrds utalentowani. Furay przedtem pracował w zbrojeniówce dla Pratt & Whitney. Stills uparcie twierdził, że walczył w Wietnamie, przed 1965 ale żaden z biografów mu nie wierzył bo dużo ćpał i to by oznaczało, że był jakimś komandosem. Absurd! Kończył szkołę wojskową a jego ojciec jeździł po całej Ameryce Środkowej i nie wiadomo, co tam robił. Stills w Laurel Canyon żył w domu byłego klauna z wanną na środku pokoju i tajnymi przejściami w ścianach. Zanim Stills pojawił się w kanionie w 1964 grał folk z Furayem w Nowym Jorku. Razem grali też przez jakiś czas z Peterem Torkelsonem (w kanionie znany jako Peter Tork, grał na basie w The Monkees, jego droga do kanionu wiodła przez Connecticut i Wenezuelę). Reszta zespołu to Kanadyjczycy. Bębny – Dewey Martin (Walter Milton Dwayne Midkiff), służył w US Army. Bas – Bruce Palmer, kontakty z facetem o nazwisku Augustus Owsley Stanley, problemy z narkotykami, ciągłe deportacje ale brak problemów z powrotami. Gitara – Neil Young, jego ojciec w czasie wojny był dziennikarzem i członkiem kanadyjskiej marynarki handlowej, dużo jeździł za granicę.

Palmer i Young grali wcześniej w Mynah Birds w Toronto. Grał tam też Nick St. Nicholas (Klaus Karl Kassbaum). Ciężko cokolwiek powiedzieć o ojcu Kassbauma poza tym, że niektóre strony internetowe podają, że brał udział w spisku na życie Hitlera. Mynah Birds finansuje kanadyjski miliarder z wpływowej rodziny John Craig Eaton.

Kumplem Kassbauma był John Kay (Joachim Fritz Krauledat). Razem założyli Steppenwolf kolejny zespół z Laurel Canyon. Ojcem Kraudelata był podoficer z Niemiec, który zginął na wojnie. Jego rodzina przyjeżdża do Kanady w 1958 nie znając angielskiego. Po kilku miesiącach mówią bardzo dobrze. W końcu przenoszą się do Kalifornii gdzie ojczym Kaya zostaje szoferem niemieckiego konsula generalnego. Resztę Niemców z Toronto zostawmy w spokoju. Czas na deser.

Jak już wspominałem Gail Zappa znała Morrisona z przedszkola gdzie podobno walnęła go młotkiem w głowę. Również w Alexandrii tylko, ze szkoły wyższej znali się aktor Warren Beatty, John Phillips i Cass Elliot. Phillips i Cass Elliot zakładają później The Mamas & the Papas (rozważali nazwę Magic Cyrcle). Ojcem Phillipsa był kapitan US Marine a żoną Susie Adams, potomkini ojca założyciela Stanów Zjednoczonych Johna Adamsa. Jej ojciec James Adams zajmował się wywiadem w Austrii. Susie razem z siostrą Phillipsa Rosie pracowała w Pentagonie. Brat Phillipsa Tommy to były marine, natomiast matka pracowała w bliżej nieokreślonej instytucji rządowej. W czasie 1958 Phillips pojechał na Kubę by „pomóc Castro” co nie przeszkodziło mu wystąpić w rządowym programie telewizyjnym. W tym samym roku przenosi się do Los Angeles gdzie mieszka jego przyszła druga żona Holly Michelle Gilliam (ojciec w marynarce handlowej). Gdy umiera jej matka, Michelle zaprzyjaźnia się z Tamar Hodel (córka George’a Hodela). Wkrótce Michelle i John biorą ślub utrzymując też dobre kontakty z Tamar. Podczas kryzysu kubańskiego para wybiera się w podróż po Karaibach. Na St. Thomas powstają przyszłe piosenki a gubernator wyspy podobno wyrzuca Amerykanów z wyspy bo ćpią z jego bratankiem. W Laurel Canyon Cass Elliot ma kontakty z wieloma dilerami narkotyków takimi jak na przykład Pic Dawson (syn urzędnika Departamentu Stanu), który często jeździł na Karaiby i według Phillipsa używał bagażu dyplomatycznego do przemytu prochów. Według informatorów Eda Sandersa w domu Cass Manson spotkał Abigail Folger. W 1970 Phillips się rozwodzi. W 1972 bierze ślub z Genevieve Waite aktorką i miłośniczką Crowleya. Na ślubie obecny jest przyszły gubernator Kalifornii Jerry Brown i jego zastępca Mike Curb. Również mieszkają w Laurel Canyon. Do znajomych Browna należał Jackson Browne (urodzony w Heidelbergu, zamieszkały w Laurel Canyon, ojciec – dziennikarz w gazecie wojskowej). Dziewczyną Browna jest podobno piosenkarka Linda Ronstadt natomiast Curb sam był muzykiem i dźwiękowcem.

Tak się składa, że Curb odpowiadał za dźwięk w filmie Mondo Hollywood Roberta Carla Cohena. Cohen służył wcześniej w US Army Signal Corps, a następnie został reżyserem dokumentów. Przyjacielem Cohena był Mark Cheka – pierwszy manager Zappy. Pierwsze trzy filmy nakręcił o komunistycznych Chinach, Niemczech i Kubie gdzie dostał się jako jeden z pierwszych dziennikarzy z zachodu. Nagle reżyser, który interesował się raczej opisywaniem terroru komunistów i relacjonowaniem działalności House Un-American Activities Committee zajmuje się (pół)światkiem Hollywood. I mógł wybrać znanych aktorów i muzyków ale jakoś tak się złożyło, że wśród nich pojawili się mało znani Vito Paulekas, Jay Sebring, Bobby Jameson z dziewczyną czyli z Gail Sloatman, Frank Zappa, Richard Alpert, Bobby Beausoleil i Rudi Gernreich (który będzie nas interesował później). I jakoś tak się złożyło, że w ciągu 18 miesięcy zdjęciowych, trzy osoby związane z filmem zginęły w wypadkach samochodowych (wśród nich aktorka Jayne Mansfield, prywatnie satanistka) do tego trzeba doliczyć pilota, który zginął w katastrofie też przed zdjęciami, zmarłego filozofa, pisarza, który przedawkował, kilka zniszczonych budynków, sterowiec zniszczony w katastrofie tylko dzień po zdjęciach. Oraz oczywiście śmierć Godo Paulekasa, trzyletniego syna Paulekasów.

Paulekas był promowany w wielu innych miejscach na przykład u Joe Pyne’a byłego marine z drewnianą nogą. U Pyne’a pojawił się też Anton Sandor “Dude” LaVey, nieśmiały chłopak z sąsiedztwa.

Mały Godo miał pojawić się wcześniej w innym filmie – Lucifer Rising. Miał tam zagrać tytułowego bohatera. W końcu Godo nie zagrał, w filmie nie pojawił się też Mick Jagger (ale nagrania wykorzystano do Invocation of My Demon Brother także z ciekawą obsadą). Ostatecznie w Lucifer Rising pojawili się: Kenneth Anger (reżyser, ojciec w zbrojeniówce), Bobby Beausoleil (zabójca z bandy Mansona, do jego muzycznych zainteresowań trzeba dodać jamowanie z Dennisem Wilsonem), Donald Cammell (filmowiec, przyjaciel Romana Polańskiego, ojciec – biograf i przyjaciel Aleistera Crowleya), Marianne Faithfull (dziewczyna Jaggera, piosenkarka, ojciec – major Robert Glynn Faithfull, seksuolog i innowator wibratora, w czasie wojny w MI6, przesłuchiwał Heinricha Himmlera), Myriam Gibril (nagi biust jakaś aktorka), Chris Jagger (brat Micka Jaggera), Jimmy Page (gitarzysta Led Zeppelin, posiadacz największej kolekcji pamiątek po Aleisterze Crowleyu oraz jego posiadłości, ojciec – podczas wojny zatrudniony jako urzędnik w fabryce lotniczej). Soundtrack miał zrobić Page ale w końcu napisał go Beausoleil, kilku innych muzyków oraz Steve Grogan (zabójca z bandy Mansona, ciężko coś znaleźć o jego rodzicach poza tym, że sami go wysłali na Spahn Ranch czyli do Mansona). Film sfinansowała Abigail Folger.

Jak umarł/zginął mały Godo? Jest kilka wersji, pewne jest to (według np. relacji Pameli Des Barres), że agonia miała miejsce w szpitalu a wypadek w warsztacie ojca. Mały Godo wypadł przez świetlik w dachu (podczas sesji zdjęciowej?). Wiadomość o wypadku do szpitala przekazali nie rodzice, ale ich prawnik Marvin Cahn. Być może stało się tak, bo tuż przed Wigilią byli bardzo zajęci i zaraz po wypadku poszli tańczyć do klubu. Dwie autopsje przeprowadził koroner Thomas Noguchi, wykazały w ciele brak narkotyków oraz przyczynę śmierci – uduszenie własnymi wymiocinami. Albo krwotok. Tak czy inaczej Vito miał też inne problemy ze swoim haremem dorosłych, nastoletnich i nieletnich dziewcząt. Być może przez ich lesbijskie skłonności albo macanie Godo w dziwacznym rytuale. Ostatecznie zdecydował się na szybki wyjazd na Haiti a Franzoni wyjechał do Kanady. Po jego wyjeździe przybłąkał się Manson szukając Vito, którego już nie było na miejscu. Może słyszał o Paulekasie od swoich ludzi? Podobno w byłym domu Toma Mixa należącym do Zappy z domkiem na drzewie, basenem i tunelem w 1968 w jaskini mieszkało kilku mansonitów. Może Vito i Manson zaczerpnął od Zappy coś z jego filozofii życiowej? Na przykład oglądanie pornosów przez dzieci wspólnie z rodzicami? Gail naciskała też, żeby jej nastoletnie dzieci brały prysznic razem z gośćmi, żeby „oszczędzać wodę”. Niestety nie wpłynęło to dobrze na basistę Roya Estradę skazanego za molestowanie dziecka na 25 lat w 2008.

 

Zappa tak jak inni mieszkańcy Laurel Canyon interesował się okultyzmem, satanizmem i Aleisterem Crowleyem. Tak przynajmniej można wywnioskować z jego biblioteczki. Crowleyem interesowali się też inni mieszkańcy Laurel Canyon. Pamiętacie Marjorie Cameron (ta od Jacka Parsonsa)? Jej współlokatorami byli aktorzy Dean Stockwell i Dennis Hopper. Hopper i John Carradine byli członkami loży Agape. Z kolei Carradine, Errol Flynn i John Barrymore (i wiele innych osób; Barrymore był odwiedzany przez Process Church w swoim domu) było członkami „Bundy Drive Boys” czyli grupy ostro imprezujących aktorów. McGowan pisze, że „Bundy Drive Boys” byli zaangażowani w kanibalizm (ale miał on miejsce w obozie jenieckim a nie w Los Angeles) i kazirodztwo. Innym członkiem OTO (tym razem Solar Lodge) był Jeremy Kay czyli kolega Dennisa Hoppera z planu „Easy Rider” (kontrkulturowego filmu o motocyklistach przemycających prochy, oczywiście zainspirowanego Davidem Crosbym jeżdżącym motocyklem po Laurel Canyon).

Naszą historię można by kontynuować i wspomnieć jeszcze o kazirodztwie i gwałtach Marlona Brando (i jego prastarej rodzinie), gwałcie Gene’a Clarka na nieletniej córce Carradine’a, kazirodczym związku Mackenzie Phillips z Johnem Phillipsem i jego wyrokiem za przemyt narkotyków, drugim domu Houdiniego, ale po co skoro w dużej części zrobił to już Dave McGowan w książce Weird Scenes Inside the Canyon, którą serdecznie polecam jeśli chcecie pójść dalej. McGowan opisuje o wiele więcej: samobójstwa członków rodziny, zaburzenia osobowości/rozdwojenie jaźni, przemyt narkotyków jachtami, zamiłowanie do broni, zgony/narodziny w czasie przesilenia letniego/zimowego, powiązania z masonami, wszelkie dziwactwa. Jest też całkiem pokaźna lista zgonów płotek, które nie miały osiągnąć sukcesu. Sam wybadałem, że Laurel Canyon przez jakiś czas mieszkał też Timothy Leary, którego sąsiadem był Elliot Mintz, niestrudzony promotor muzyki z kanionu i DJ w KPFK – radiu finansowanym przez Pacifica Foundation (czyli pośrednio przez Fundację Rockefellera). Znamy fakty. Pozostaje tylko zagadka: dlaczego ktoś ściągnął do Los Angeles tyle dzieci wojskowych, żeby zostały gwiazdami rocka? Dobre pytanie. Żeby na nie odpowiedzieć musimy wybrać się do San Francisco. Teraz sami widzicie, że przemysł rozrywkowy to przemysł ciężki. I pamiętajcie, że jeśli nie chcecie zostać wyruchani za pomocą martwego rekina to trzymajcie się z dala od Led Zeppelin!