Droga do San Francisco #1

The Count Five – Psychotic Reaction, The Animals – A Girl Named Sandoz, Black Sabbath – Jack the Stripper / Fairies Wear Boots, Creedence Clearwater Revival – Run Through The Jungle, The Animals – Club A Go Go, The Jimi Hendrix Experience – Purple Haze

Pamiętacie operację “Nocny orgazm”? (podawanie LSD klientom burdelu przez CIA). Trwała ona od 1955 do 1965. W międzyczasie powstaje scena muzyczna w Laurel Canyon a Aldous Huxley umiera dokładnie tego samego dnia co prezydent Kennedy. Mieszkanie agenta White’a przestało służyć do testów, ponieważ zdobyto potrzebną wiedzę. Teraz przyszedł czas na operację w terenie. Komuś w oko wpadła dzielnica Haight-Ashbury. Może dlatego, że mieszkali tam beatnicy (czyli coś w rodzaju hipsterów). Jeden z nich – Allen Ginsberg w 1959 został poczęstowany LSD przez Gregory’ego Batesona, który służył w OSS jako ekspert od wojny psychologicznej w Azji podczas wojny. Bateson był również mężem Margaret Mead – szarlatanki, której sfałszowane badania stały się jedną z podstaw rewolucji seksualnej i tego co dzisiaj nazywa się genderyzmem. Mead i Bateson brali udział w Macy conferences (jeden z impulsów dla MKULTRA) i jak pisze Colin Ross posiadali szerokie kontakty z OSS – od finansowania (Mead dostała grant na zespół 120 antropologów) po szkolenia w OSS z Kurtem Lewinem (ojciec psychologii społecznej, wywarł znaczny wpływ na złowieszczy Tavistock Institute). Znajomą Mead była Rhoda Métraux (też OSS, antropolożka badająca voodoo, współpracowała z naukowcami z MKULTRA takimi jak John Gittinger i Harold Wolff). Siostra Margaret Mead czyli Priscilla była żoną Leo Rustena łącznika Hollywood z Office of War Information. Oczywiście sama Mead znała się z naukowcami z MKULTRA i miała z nimi kontakty. W czasie wojny działała w Committee for National Morale odpowiadającym za propagandę gdzie prawdopodobnie zrodziły się zalążki pomysłów kontrolowania kultury masowej (na przykład poprzez nadanie stopnia pułkownika szefom wytwórni w Hollywood).

Beatnicy i inni poeci  z San Francisco bardzo przypominają muzyków z Laurel Canyon. Na przykład Lawrence Ferlinghetti w czasie wojny dowodził ścigaczem okrętów podwodnych i pływał na jachcie patrolowym Juniusa Spencera Morgana III (wnuka J.P. Morgana). Księgarnia Ferlinghettiego była głównym miejscem spotkań beatników. Jego mentorem był Kenneth Rexroth poeta nagrany przez FBI podczas rozmów z Georgem Hodelem. Z kolei inny poeta z tej grupy Lew Welch popełnił samobójstwo w taki sposób, że nigdy nie znaleziono ciała (jego przybrany syn to znany muzyk z Atlanty Huey Lewis). Wśród beatników kręcił się angielski myśliciel Alan Watts, który miał audycje w Pacifica Radio (pierwsze radio FM, promowało muzykę z Laurel Canyon). Watts był kumplem Huxleya, Rexrotha i Josepha Campbella (wspomnianego w części pierwszej, mieszkał w Woodstock zanim stało się sławne). Carolyn Cassady w czasie wojny zostaje terapeutką zajęciową w amerykańskiej armii jednocześnie studiując aktorstwo. Interesowała się okultyzmem poznając między innymi Uri Gellera i Andriję Puharicha z Esalen Institute (z którym zapoznamy się bliżej). Jej mąż Neal Cassady to pederasta i również beatnik. Gregory Corso gdy miał 18 lat włamał się do sklepu. Wyrok odsiadywał w Clinton Correctional w celi zajmowanej wcześniej przez „Lucky” Luciano (to ten gangster, który pomagał OSS w czasie wojny, pamiętacie?) korzystając ze wszystkich udogodnień i czytając książki podarowane więziennej bibliotece przez Luciano. Nawiązał też dobre stosunki z mafiozami. Lenore Kandel – jej mąż Billy Fritsch należał do Hells Angels, pojawiła się w jednym filmie Kennetha Angera i jednym filmie diggersów (diggersi byli komuną rozdawaczy jedzenia). Wally Hedrick uczył malarstwa i miał silny wpływ na Jerry’ego Garcię z Grateful Dead. Hedrick walczył na wojnie w Korei tak jak Philip Whalen. Jess Collins w czasie wojny pracował przy pozyskiwaniu plutonu dla projektu Manhattan. Poza tym był okultystą i kochankiem Roberta Duncana (z kolei kochankiem Duncana był Robert De Niro senior). James Broughton zaangażowany był w grupę Radical Faeries (czyli radykalny pedalizm, członkiem był Harry Hay wspomniany wcześniej pedofil mieszkający w domu Jacka Parsonsa). Inni nie chcieli walczyć na wojnie więc trafili do Camp Angel pracując dla Civilian Public Service. Wśród nich znaleźli się William Everson, Kemper Nomland, William Robert Eshelman, Kermit Sheets, Glen Coffield, George Woodcock (znał Aldousa Huxleya) i Kenneth Patchen. Nie zrobili oni jednak wielkich karier.

Ci którym powiodło się lepiej to Gary Snyder (kucharz w marynarce), Jack Kerouac (marynarz w United States Merchant Marine, problemy psychiczne, bardzo przywiązany do matki, antykomunista, który oglądał przesłuchania McCarthy’ego popalając marihuanę) czy Allen Ginsberg (komuch, pederasta i pedofil – członek NAMBLA, tak samo jak Harry Hay – też komuch i pederasta; NAMBLA została założona przez Davida Thorstada, czyli komucha, pederastę i pedofila).

Istotną postacią wśród beatników był William S. Burroughs (Herbert Huncke poznał Burroughsa gdy ten chciał sprzedać w Nowym Jorku pistolet maszynowy i narkotyki, Huncke myślał że jest on wtyczką FBI, sam Huncke był zaś marynarzem w United States Merchant Marine). Inny znajomy beatników to Lucien Carr – zabójca molestującego go Davida Kammerera i późniejszy dziennikarz United Press International (Kammerer był przyjacielem Burroughsa z dzieciństwa, Kerouac pomógł Carrowi ukryć broń). Mentorem Burroughsa był artysta i okultysta Brion Gysin – miał kontakty z surrealistami czyli także z Manem Rayem od Hodela, zabrał Burroughsa do szpiegowskiego i homoseksualnego centrum w Afryce – Tangeru, miał bardzo dużo innych kontaktów np. z Rolling Stonesami i Paulem Bowlesem – kompozytorem komuchem). Rodzina Burroughsa była spokrewniona z generałem Robertem E. Lee a do jej członków zaliczali się: wynalazca mechanicznych kalkulatorów oraz prekursor reklamy i public relations pracujący dla Rockefelerów Jeśli chodzi o samego Burroughsa to był on pisarzem, pederastą, scjentologiem, ćpunem podróżującym po całym świecie, który zastrzelił przez przypadek swoją żonę celując w jabłko umieszczone na jej głowie. Pisał niepokojące sadystyczne książki i znał się z ludźmi z OTO na tyle, że zaprosili go do sekty, ale odrzucił propozycję tak jak później Timothy Leary. Nie udało mi się ustalić, ale raczej niespokrewniony z Edgarem Rice Burroughsem (autor Tarzana, w jego domu z tajnym pomieszczeniem mieszkał Brian Wilson z Beach Boys, dom znajdował się w dzielnicy Los Angeles – Bel Air w pobliżu Dry Canyon). Wydaje się jednak prawdopodobne, że Burroughs był zabójcą pracującym dla CIA.

Rdzeniem beatników była grupa, która spotkała się w 1944 na kampusie Columbia University w Nowym Jorku (Herbert Huncke, Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Lucien Carr, Jack Kerouac). Potem poznali się z dotowanymi przez CIA malarzami – Jacksonem Pollockiem i Willemem de Kooningiem. W latach 50’ beatnicy skupili się w Greenwich Village, gdzie CIA posiadało lokal w którym George White i Charles Siragusa podawali przypadkowym „obiektom testowym” LSD. Mentorem beatników w początkowym okresie był Justin W. Brierly, który podczas wojny został zaproszony przez premiera Churchilla do Anglii, żeby ocenił psychologiczny wpływ bombardowań na dzieci z miast.

W 1960 powstaje Fair Play for Cuba Committee, którego pierwszymi członkami są znani literaci i osobistości. Wśród nich znajdują się Allen Ginsberg i Lawrence Ferlinghetti. Założycielem FPCC był Robert Taber – dziennikarz i autor podręcznika wojny partyzanckiej przesłuchiwany w komitecie Kongresu, gdzie pytano go czy zna June Cobb. Kim była Cobb? Agentką CIA pracującą dla Fidela Castro jako tłumaczka, zamieszaną w przemyt narkotyków z Kolumbii a także informatorką dla agentów narkotykowych George’a White’a i Charlesa Siragusy. Jej nazwisko pojawia się też na obrzeżach operacji ARTICHOKE (czyli poprzedniczki MKULTRA). Dlaczego komisja pytała Tabera o znajomość z Cobb? Świat w niektórych miejscach jest mały jak Laurel Canyon i okazuje się, że June Cobb zdobywała w Meksyku informacje dotyczące kolejnego członka Fair Play for Cuba, czyli Lee Harveya Oswalda. Elena Garro (żona pisarza Octavio Paza) przekazała jej, że Oswald był obecny na przyjęciu w mieszkaniu Rubéna Duran Navarro. Navarro był kuzynem Garro, pracownikiem kubańskiej ambasady i szwagrem Silvii Duran – pracownicy ambasady, która rozpatrywała wniosek Oswalda o kubańską wizę. Na przyjęciu było poza tym dwóch innych białych mężczyzn z „wyglądających na beatników”. Poza tym Oswald kilka tygodni przed zamachem wypożyczył książkę przetłumaczoną przez June Cobb, która pozostała jego ostatnią lekturą.

Również w 1960 po powrocie z Meksyku Timothy Leary spotyka przez przypadek na Harvardzie Richarda Alperta, który zostaje jego współpracownikiem. Alpert jest psychologiem, ale po przeprowadzce do Kalifornii zmienia imię na Ram Dass i zostaje guru. Gdy Alpert i Leary szkicują plany pierwszego eksperymentu z psylocybiną zapoznają się z tekstami Aldousa Auxleya, którego przez przypadek spotykają bo akurat odwiedzał MIT. Huxley sugeruje zapoznanie z LSD „najbardziej wpływowych, bogatych i inteligentnych” by wprowadzić wielkie zmiany w społeczeństwie (później RAND po swoich badaniach ogłosi, że używanie LSD spowodowało zmiany w dogmatyzmie i przynależności politycznej – odejście części badanych od skrajnych poglądów). W 1963 Leary i Alpert nawiązują współpracę z Williamem Mellonem Hitchcockiem i tworzą psychodeliczną komunę w jego posiadłości w Millbrook. Dostają też od niego 15 tysięcy dolarów tygodniowo. W domu gośćmi bywali muzycy jazzowi (Maynard Ferguson, Steve Swallow, Charles Lloyd, Charles Mingus), psychiatrzy Humphry Osmond (Anglik, znajomy Huxleya) i R. D. Laing, filozof Alan Watts i inne znane osoby jak na przykład Allen Ginsberg. Wśród regularnych gości znalazł się także Max „Feelgood” Jacobson, czyli osobisty lekarz prezydenta Kennedy’ego szprycujący go mieszanką amfetaminy z innymi prochami (efektem ubocznym była hiperseksualność i liczne kochanki prezydenta pracujące dla wszelakich bezpiek). LSD w Milbrook brał także Paul Krassner jeden z współzałożycieli Yippisów (Youth International Party) i spiskolog, który demaskował Charlesa Mansona.

W 1964 Ken Kesey (również gość Leary’ego, w 1960 w Menlo Park brał udział w testach LSD dla MKULTRA) kupuje stary autobus i zakłada ze swoimi znajomymi grupę Merry Pranksters. Zupełnie jak Charles Manson i jego ulubiony zespół The Beatles. Do Merry Pranksters należy Neal Cassady (beatnik i kierowca busa), Ken Babbs (inżynier wykształcony w literaturze, pilot helikoptera i jeden z pierwszych doradców wojskowych w Wietnamie, stary znajomy Keseya). Do tego w busie znajdowały się ich dziewczyny, kuzyni i rodzeństwo, fotograf, aktorka, kamerzysta, chemik, inżynier dźwięku oraz czternastolatka, która uciekła z domu. Na ich orbicie pojawił się też Paul Krassner, Hunter S. Thompson (pisał o Hells Angels, fan filmów snuff), Carolyn Garcia (żona Jerry’ego z Grateful Dead), Wavy Gravy i jeden facet z jego komuny oraz Stewart Brand (w czasie wojny spadochroniarz, w 1966 zorganizował Trips Festival razem z Pranksterami – pierwsze tak duże wydarzenie z masowym zażywaniem LSD, fotograf dla Pentagonu, założył Whole Earth Catalog skąd hipisi brali pomysły na życie i styl, publikował tam na przykład Gregory Bateson i Terence McKenna [donosiciel do FBI]; Brand spędził też trochę czasu w MIT Media Lab z założycielem Nicholasem Negroponte – bratem Johna Negroponte pierwszego Director of National Intelligence). Bus zostaje pomalowany w jaskrawe kolory i służy pierwszym hipisom do podróży z Kalifornii do Nowego Jorku, spania, ćpania, grania muzyki i promowania nowej, nonkonformistycznej subkultury. Z hipisami imprezują motocykliści z gangu Hells Angels zapoznani przez Thompsona, który napisze potem o nich książkę.

W 1963 Michael Hollingshead po opuszczeniu Millbrook (z Learym poznał się przez Huxleya) zakłada w Nowym Jorku The Agora Scientific Trust razem z Johnem Beresfordem i Jean Houston. Po latach Houston będzie razem z Hillary Clinton wywoływać duchy w Białym Domu. W 1965 Hollingshead wraca do Londynu z pięcioma tysiącami dawek czechosłowackiego LSD. Hollingshead wprowadził do LSD Romana Polańskiego, Erica Claptona, Donovana, Paula McCartneya, Rolling Stonesów oraz szerzej nieznanych ale ciekawych dla nas Iana Sommerville’a (kochanek Burroughsa i spec od inżynierii dla Gysina) oraz Jo Berke (współpracownik R. D. Lainga) i Alexandra Trocchi (marynarz z konwojów do Murmańska, jeden z pierwszych importerów LSD, pedał, korespondent Aleistera Crowleya, podawacz heroiny nastolatce, który uciekając przed karą śmierci znalazł się w Kanadzie u nieznanego wtedy Leonarda Cohena). Podczas odsiadki Hollingshead przemycił również LSD do więzienia szprycując częstując nim George’a Blake’a czyli byłego oficera MI6, który siedział za szpiegostwo dla Sowietów a potem nawiał do Moskwy. Poza tym Michael założył piracką stację radiową poza wodami terytorialnymi by promować nową muzykę bo BBC miało w tym czasie monopol na falach radiowych (inna piracka radiostacja została założona przez brytyjskiego majora na dawnej wieży przeciwlotniczej, która teraz robi za niezależne państwo). Muzycy karmieni prochami przez Hollingsheada zostają gwiazdami w Stanach tak samo jak reżyser.

Z Anglii do Stanów a potem do San Francisco przenosi się również Process Church. To kolejna grupa satanistów a właściwie sekta dla bananów z nadmiarem forsy. Zakłada ją Robert Sylvester DeGrimston Moor student architektury urodzony w 1935 w Szanghaju (czyli szpiegowskim centrum Dalekiego Wschodu, ojcem Moora był Oswald Moor pracujący jako urzędnik w żegludze, spokrewnieni z królewską rodziną Plantagenetów – legendy o demoniczno-boskim pochodzeniu rodu wpłynęły na sektę) i Mary Ann MacLean. Poznali się w centrum scjentologów w Londynie przy Fitzroy Street a potem wzięli tam ślub. Wcześniej MacLean była żoną/kochanką boksera Sugar Ray Robinsona (żył w Los Angeles tuż za rogiem mieszkał Arthur Lee z zespołu Love z Laurel Canyon) oraz prostytutką u Stephena Warda (lekarz osteopata, szef siatki prostytutek, która doprowadziła do wybuchu afery Profumo – niby chodziło o to, że minister obrony Profumo i sowiecki attaché mieli tą samą kochankę ale to tylko część prawdy, którą ujawniono na użytek mediów). W 1963 Ward zabija się za pomocą barbituranów a jego mniej znane pomocnice stają się ofiarami „seryjnego zabójcy” znanego jako Jack the Stripper). Facetem od którego Ward wynajmował mieszkania dla swoich prostytutek był Perec Rachman były żołnierz II Korpusu, który zmarł na atak serca w 1962 w wieku czterdziestu trzech lat. Do jego wykidajłów należało dwóch czarnoskórych dżentelmenów: promotor jazzu Johnny Edgecombe oraz teoretyk wojny rasowej i morderca (zupełnie jak Charles Manson) Michael de Freitas. Freitas znany jako Michael X wspólnie z fizykiem nuklearnym (i fotografem promującym Ginsberga i Malcolma X) Johnem „Hoppy” Hopkinsem, Peterem Jennerem (wykładowca  London School of Economics w wieku zaledwie 21 lat następnie manager między innymi Pink Floyd), Neilem Oramem (jego ojciec pracował nad pierwszym silnikiem rakietowym razem z Frankiem Whittle), Johnem Esamem (brytyjski beatnik i znajomy Ginsberga oraz Burroughsa tak jak większość osób z tego grona, promotor LSD), Harveyem Matusowem (komuch ze Stanów, zeznawał przed komisją McCarthy’ego) i wcześniej wspomnianym Alexandrem Trocchi, R. D. Laingiem oraz Anjelicą Huston (partnerka Jacka Nicholsona) zakładają London Free School, która jest częścią szerszego ruchu beatników/hipisów w Wielkiej Brytanii. Do współzałożycieli szkoły należał także zespół Pink Floyd więc warto tutaj dodać, że brytyjska MKULTRA została ujawniona w 1999. Mało o niej wiadomo ale może założyciel Pink Floyd – Syd Barret, któremu LSD zniszczyło zdrowie być może miał coś wspólnego z testami? A może jego ojciec, który był znaczącym lekarzem? A może ojciec Richarda Wrighta, który był biochemikiem? Na pewno nie ojciec Rogera Watersa bo zginął pod Anzio ale ciekawe dlaczego się znalazł w wojsku skoro był komunistą? Tak czy inaczej w obronę Michaela X, który w 1972 zabił Gale Benson córkę brytyjskiego posła zaangażował się na przykład John Lennon, który opłacił adwokata.

Po wywaleniu ze scjenologii Grimstonowie mieszkają w drogim apartamencie obok Brendy Dean i Earla de Wolfe (aktorka i żołnierz wywiadu RAF, robili dziwne kombinacje ze zmianą nazwisk przed ślubem, de Wolfe to prawdopodobnie krewny założyciela scjentologii oraz agent artystyczny aktorów). Innymi członkami wywiadu RAF była Sarah Churchill (córka Winstona i żona Anthony’ego Beauchampa – przedawkował barbiturany w 1957, Stephen Ward leczył premiera Churchilla, zięć premiera Duncan Sandys pojawiał się w towarzystwie Warda) oraz Michael Bentine (przyjaciel Warda z dziwactwami w biografii jak na przykład wstrzyknięcie czystego tyfusu podczas szczepienia). Potem deGrimstonowie przenoszą się do jeszcze droższej posiadłości przy Balfour Place. Powstaje komuna, gdzie członkowie są czesani z kasy i robi im się papkę z mózgu na wzór scjentologii. Sekta ma obsesję na punkcie przyszłej wojny rasowej i swastyk. Zupełnie jak Charles Manson. Może to dlatego, że Ann DeGrimston wydwało się, że jest reinkarnacją Goebbelsa?

W 1966 Mary, Robert, osiemnastu członków (przeważnie dzieci bogaczy) i sześć owczarków alzackich wyjeżdżają do Nassau na Bahamach. Wcześniej w Nassau przebywa Michael Hollingshead, który zyskuje sponsora dla psychodelicznych badań w postaci miejscowego milionera Howarda Teague. Jeszcze później w 1968 na Bahamy przyjeżdża Billy Hitchcock razem z Nickiem Sandem, po tym gdy grupa z Millbrook się sypie (bo policja postawiła przed posiadłością blokadę i rozbierała do naga każdego kto chciał wjechać). Hitchcock zaczął wtedy finansować Brotherhood of Eternal Love czyli grupę hipisów rozprowadzającą za darmo LSD w San Francisco i potrzebował gdzieś trzymać dla nich pieniądze. Wybrał Fiduciary Trust Company w Nassau gdzie szefem był Sam Clapp – jego kolega z college’u. Kasę trzymali tam Seymour Lazar i Bernard Cornfeld (prawnicy i pracze brudnych pieniędzy). Hitchcock zainwestował też w nafaszerowane mafią i CIA Resorts International (na otwarciu głównej inwestycji pojawił się prezydent Richard Nixon, który otrzymał od nich dotację na kampanię, z firmą powiązany był przemytnik heroiny Robert Vesco także opłacający się Nixonowi; właścicielem Resorts był później Donald Trump). Poza tym Billy Hitchcock trzymał na Bahamach kasę w Castle Bank and Trust (inni klienci to aktor Tony Curtis, zespół Creedence Clearwater Revival, Hugh Hefner z Playboya i Penthouse Boba Guccione oraz córka Czang Kaj-szeka z mężem a także Howard Hughes – facet realizował dla CIA tajne projekty). Szefem tej szacownej instytucji, która prała pieniądze CIA z narkotyków był były oficer OSS Paul Helliwell (zorganizował dla CIA firmę-krzak Sea Supply transportującą heroinę z Indochin, płacił za inwazję w Zatoce Świń, jego dwaj prawnicy byli partnerami w Resorts International). Grimstonowie nie zostają długo na wyspach i przenoszą się szybko do wioski Xtul w Meksyku. W 1967 są wszechobecni – spotykają się z diggersami w San Francisco, werbują na krótko Marianne Faithful, wciągają próbują wciągnąć Beatlesów i Rolling Stonesów, jeżdżą do Grecji, Turcji i na Daleki Wschód, wysyłają też misjonarzy do Niemiec.

Kolejnym przystankiem dla Grimstonów był Nowy Orlean. Jak pisze w swojej wspomnieniowej książce Timothy Wyllie (były członek Process Church, nazywał się wtedy „ojciec Micah”, jego matka była przed wojną w MI6) w otoczeniu sekty pojawił się charyzmatyczny prawnik i kapłan kościoła starokatolickiego (infiltrowani przez satanistów) Thomas Jude Baumler, który zaproponował sformalizowanie kultu a nawet nazwę (ostatecznie przyjęto inną: „The Process Church of the Final Judgment”). Okazuje się też, że Baumler i jego partner biznesowy Jack Martin pracowali w biurze Guya Banistera (były agent FBI, podobno pracował dla niego Oswald, z Banisterem współpracował David Ferrie) w tym samym budynku znajdowało się biuro Fair Play for Cuba Committee. Lee Harvey Oswald rozdawał ulotki FPCC oznaczone adresem tego biura (544 Camp Street). Jack Martin przekazał potem FBI, że Ferrie zahipnotyzował Oswalda do dokonania zamachu. Może tak, może nie. Ale to Baumler i Martin założyli firmę pod nazwą Louisiana Psychoanalytic Association. Niektórzy twierdzą, że za zaprogramowanie Oswalda odpowiadał William Joseph Bryan (hipnotyzer, facet od MKULTRA, badał Alberta deSalvo – rzekomego „dusiciela z Bostonu” oraz Sirhana Sirhana). Co ciekawe Peter Lavenda podaje, że Banister także był hipnotyzerem i że Bryan, Baumler, Martin i Ferrie byli starokatolikami. Do tego Baumler był powiązany z szefem miejscowej mafii Carlosem Marcello, poprzez członkostwo w loży masońskiej. Guy Banister natomiast próbował ochronić Marcello przed deportacją.

 

Process Church zaczyna działalność w San Francisco na dobre. Jak pisze Ed Sanders, sataniści imprezowali w tych samych klubach co Sirhan Sirhan czyli przyszły zabójca Roberta Kennedy’ego. W międzyczasie zanim z Nowego Orleanu dotarli Grimstonowie werbowani są nowi członkowie. Najbardziej zagorzały jest Victor Wild, znany jako „ojciec Ely”. Z wykształcenia dentysta, zajął się garbarstwem, obecnie robi w sztuce. To on mieszkał w domu przy 407 Cole Street w San Francisco trzysta metrów od Mansona. Podobno robił jemu i dziewczynom skórzane fatałaszki. W 2015 przy artystycznej garbarni w Santa Cruz (powstała po zamknięciu ostatniej komercyjnej, nie ma wiele takich miejsc) zaginęła ośmioletnia Maddy Middleton. Jej ciało znaleziono w śmietniku. Wild mieszkał kilkaset kilometrów dalej w San Diego ale kto wie gdzie się taki satanista może podziewać. Poza tym to rogate logo garbarni daje do myślenia… Tak czy owak sataniści w 1968 potrzebowali agenta nieruchomości, więc zwrócili się do piosenkarza Johna Phillipsa (więcej o nim w odcinku „Dziwne sceny w Laurel Canyon; członkowie sekty nawiązali też kontakt z Warrenem Beatty, Cass Elliott i Terrym Melcherem akurat wtedy, gdy Manson nękał go prośbami o kontrakt; Process Church tak jak Manson próbował sił w muzyce poprzez zespół The Black Swan – bez sukcesów). Phillips wskazał im Artie Aarona (który po latach umarł w dziwnych okolicznościach na tle niepowiązanej z naszą historią sprawy). W zamian za pomoc przy naprawach dostali dom przy 188.2 Cochrane w Los Angeles. Rozważali również posiadłość Johna Barrymore’a, niedaleko której mieszkał Roman Polański. Polański miał tam potem nieprzyjemne spotkanie ze sforą owczarków alzackich.

Konwój siedmiu pojazdów z trzydziestoma ludźmi i czternastoma owczarkami wyrusza do nowego lokum. Dużo lokali jest potrzebnych sekcie, bo spodziewają się nowych wyznawców. Ci, którzy zostają przyjęci mają nadane nowe imiona dostają też czasem obrączki. Zupełnie jak u Mansona. Próbowano też werbować motocyklistów, których gangi często nosiły diabelskie nazwy. Nie udało się bo motocykliści mieli w dupie satanizm i byli co najwyżej luźno związani z sektą jak u Mansona (wiadomo, że niektórzy motocykliści natrafili i na Mansona i na Process). W 1968 pojawiły się problemy z wizami więc członkowie sekty zaczęli twierdzić, że są na szkoleniu u scjentologów ale ci podpieprzyli ich do urzędu imigracyjnego. Process Church się wtedy rozproszył ale nie zniknął. Część członków przeniosła się do Kanady, część do San Francisco, część w góry Santa Cruz. Ale przecież Process Church nie był pierwszą ani ostatnią grupą satanistów w Kalifornii.

Do San Francisco przyjeżdża także Jimi Hendrix, który żyje przez kilka lat w mieszkaniu w hipisowskiej dzielnicy Haight-Ashbury. Mieszka także przez jakiś czas w Laurel Canyon w domu Petera Torka oraz we własnej posiadłości niedaleko domu Zappy. Oczywiście gra też w klubie Whisky a Go-Go (1967) i współpracuje z miejscowymi muzykami. Hendrix zaczyna karierę muzyczną po zwolnieniu z armii w niejasnych okolicznościach (służył w elitarnej 101 dywizji powietrznodesantowej). W 1966 Chas Chandler z brytyjskiej kapeli The Animals odwiedza klub Cafe Wha? na Greenwich Village w Nowym Jorku gdzie gra Hendrix. Właścicielem klubu był Manny Roth – były nawigator bombowca po wojnie obsługujący rozrywkę dla wojska i wujek wokalisty Davida Lee Rotha. Chandler przekonał Hendrixa do podróży do Anglii, w której pomógł manager The Animals – Michael Jeffery. Jeffery miał zwyczaj przechwalać się po pijaku o tym, że zna ludzi z mafii i pracuje dla CIA. Zginął w 1973 w katastrofie lotniczej i był podejrzewany o zabicie Hendrixa. Poza tym założył w Newcastle w 1962 Club A’Gogo gdzie najpierw grali The Animals, nacinał na kasę Animalsów i Jimiego, a wcześniej współpracował z innym angielskim managerem – Donem Ardenem, który miał w zwyczaju najmować osiłków wystawiających za nogi przez okno niepokornych muzyków. Córka Ardena to Sharon Osbourne, czyli żona wokalisty Black Sabbath. W 1967 Jeffery założył na Bahamach spółkę służącą do robienia wałków finansowych i wyprowadzania kasy od jego podopiecznych.

Podczas wizyty Hendrixa w Anglii Chas Chandler pomaga mu stworzyć zespół z miejscowych muzyków. Basistą zostaje były porucznik RAF Noel Redding, a perkusistą Mitch Mitchell, który nie wiadomo dokładnie kiedy się urodził. Ostatnim członkiem zespołu został drugi basista Billy Cox, który był również przyjacielem Jimiego z wojska. Hendrix umiera z przedawkowania w 1970, a w 1996 roku samobójstwo popełnia jego była dziewczyna Monika Dannemann dwa dni po przegranym procesie z jego inną dziewczyną Kathy Etchingham. Eric Burdon, wokalista The Animals był ostatnią osobą, która widziała Hendrixa żywego. Burdon przejął również po Zappie jego dom z jaskinią w Laurel Canyon. Po śmierci Hendrixa adwokatem jego rodziny zostaje O. Yale Lewis – marynarz okrętu podwodnego, który zbudował karierę na znajomości z admirałem. Poza tym facet był zatrudniany przez Courtney Love, rodzinę Buddy’ego Holly i inne gwiazdy oraz reprezentował dzieciaka, który kradł samoloty i uciekł na Bahamy.

Eric Burdon – wokal, Alan Price – klawisze, Hilton Valentine – gitara, Chas Chandler – bas, John Steel – perkusja

Wracając do The Animals mogę dodać, że oprócz tego, że zaczynali w klubie managera pracującego dla CIA mieli ciekawe tło zawodowe. Alan Price, który założył zespół pracował jako poborca podatków a jego ojciec zginął podczas wypadku w pracy w British Oxygen (wikipedia podaje, że firma bardzo rozwinęła się dzięki obu wojnom światowym). Chas Chandler pracował w stoczni, Hilton Valentine był mechanikiem (niestety nie wiem czy stoczniowym). Najlepszym przyjacielem Valentine’a był James “Tappy” Wright, który robił za managera tras i to jemu Jeffrey wyznał po pijaku, że zabił Hendrixa wkładając mu do ust tabletki. John Steel tworzył rysunki techniczne natomiast Burdon był robotnikiem a jego ojciec elektrykiem w klubach gdzie grał potem syn.

***

Tekst rozrósł się do niebezpiecznych rozmiarów więc kończę. W następnym odcinku Roman wyjeżdża z Anglii tak jak kilka zespołów i dowiadujemy się w końcu o co chodzi z San Francisco.