Przepraszam za duże opóźnienie w publikacji wpisu. Kłopoty techniczne i jakiś kutas chciał mi się włamać na bloga.

***

Nat King Cole – Nature Boy

The Beatles – Revolution

The Beatles – Strawberry Fields Forever

The Beatles – Doctor Robert o Johnie Riley’u posprawdzałem i bohaterem piosenki jest raczej Robert „Groovy Bob” Fraser, kumpel Kennetha Angera

The Beatles – Dear Prudence o Prudence Farrow

Fleetwood Mac – Beautiful Child o Dereku Taylorze

Donovan – Jennifer Juniper o Jenny Boyd

The Beatles – Come Together piosenka wyborcza kampanii Timothy’ego Leary’ego (niewykorzystana, kandydat został aresztowany za posiadanie marihuany; gubernatorem został Ronald Reagan)

 

„Czy nie widzicie, żem chory: szatanizm,
Bajronizm, siedem mnie dręczy boleści;
Wierzę w religią mas, w republikanizm”

Juliusz Słowacki

 

“Lecz oto zjawia się Szatan, pierwszy wolnomyśliciel i pierwszy bojownik o emancypację światów; on ukazuje pierwszym ludziom jak wielką hańbą jest ich zwierzęca ignorancja i posłuszeństwo; wyzwala człowieka, na jego czole wyciska pieczęć wolności i człowieczeństwa, skłaniając go do nieposłuszeństwa i spożycia owocu poznania.”

Michaił Bakunin „Bóg i Państwo”

 

“They’re completely anti-Christ. I mean, I am anti-Christ as well, but they’re so anti-Christ they shock me, which isn’t an easy thing.”

Derek Taylor o The Beatles

 

 

Vito Paulekas był jednym z pierwszych hipisów w Los Angeles. Większość z nich pochodziła z San Francisco. Ale tak naprawdę źródła ruchu hipisowskiego pochodzą z Niemiec i ze Szwajcarii. To tam działali pacyfiści, naturyści i dietetycy od zdrowego żywienia związani z szerszym ruchem Lebensreform dążącym do przywrócenia kontaktu Niemców z przyrodą po gwałtownej industrializacji w XIX wieku. W 1900 roku w Szwajcarii powstaje wspólnota Monte Verità założona przez pacyfistę Gustava Gräsera jego brata, kilka innych osób oraz Henri Oedenkovena i Idę Hofmann z OTO. Sataniści rozwijają kontakty z anarchistami, okultystami, tancerzami i bohemą. W 1917 szef OTO Theodor Reuss organizuje konferencję dotyczącą reform społecznych (w 2017 OTO organizuje rocznicowe spotkanie, budynki dawnej wspólnoty nadal istnieją). Dlaczego komunę założono na jakiejś górze na odludziu w Szwajcarii? Wcześniej mieszkał tam Michaił Bakunin przyjaciel Juliusza Słowackiego (a ten z kolei był znajomym innego szpiega i przywódcy sekty organizującego orgie i działalność wywiadowczą zupełnie jak Charles Manson wielkiego poety Adama Mickiewicza). Wspólnota przyciąga wiele znanych osób w tym polityków i wywiera intelektualne piętno na amerykańskiej kontrkulturze za pośrednictwem pism Hermanna Hesse i Carla Junga.

Do Stanów przyjeżdża wielu ludzi związanych z Lebensreform i/lub Monte Verità: Arnold Ehret, Benedict Lust, Adolf Just oraz Max Sikinger. Sikinger zostaje mentorem pierwszego hipisa w San Francisco a może i w Stanach czyli Roberta Bootzina. Po II wojnie światowej powstaje wspólnota The Nature Boys, której członkami oprócz Bootzina był William Pester i Eden Ahbez. Bootzin zostaje płatnym performerem na festiwalach Monterey i Newport, pojawia się także w filmie Mondo Hollywood (o którym możecie poczytać we wcześniejszym wpisie; innym dietetykiem i kulturystą z epoki był Jack LaLanne pojawiający się na Muscle Beach w Venice; w 1958 kulturyści zgwałcili tam kilka kobiet i plażę zamknięto na rok). Ahbez pisze piosenkę jazzową „Nature boy”, która staje się hitem. Ahbez dał gotowy utwór managerowi Nata „King” Cole’a, ten zaczął ją grać i zarobił górę pieniędzy. Hipis mieszkał za to pod gołym niebem przy znaku „Hollywood” całą sprawą zainteresowały się gazety w tym znany nam Life okazało się też, że Ahbez splagiatował melodię. Tak czy inaczej to miło ze strony mediów bo Ahbez stał się zamożnym człowiekiem. Natomiast urodzony w Niemczech Friedrich Wilhelm Pester (który był inspiracją dla piosenki) w 1940 zostaje aresztowany za seks oralny z nieletnimi chłopcami ale odsiaduje tylko sześć lat. Poza tym był podejrzewany o bycie niemieckim szpiegiem.

Robert „Gypsy boots” Bootzin

Nature Boys mają wiele ciekawych kontaktów. Wspomina o ich grupie Kerouac w powieści „W drodze”. Mają kontakty z licznymi muzykami. Oprócz tego, że siedzą jako pustelnicy w Tahquitz Canyon koło Palm Springs i wałęsają się po całej Kalifornii a ich ulubioną knajpką wegetariańską jest The Eutropheon założony przez małżeństwo niemieckich komunistów Johna i Verę Richterów. Oczywiście w Laurel Canyon. Poza tym wspomniany mentor Bootzina czyli Max Sikinger zostaje specem od żywienia gwiazd. Jego najważniejszą klientką jest uczulona na alkohol Linda Ronstadt. Dave McGowan w swojej książce opowiadał o tym jak umarł przez „wrzody” Gene Vincent – jej gitarzysta z jednej płyty i weteran marynarki. W swojej autobiografii Ronstadt opisała bardzo ciekawą historię: jej koleżanka kupiła sobie nową parę rolek więc poszły sobie pojeździć w Venice przy Muscle Beach. Spotkały się z ich znajomym – Danem Blackburnem z telewizji NBC (tutaj ciekawy epizod z jego życia – zabójstwo sąsiadki przez naćpanego napastnika). Blackburn przedstawił im jego znajomą – Leslie. Razem jeździli trochę na rolkach aż przez przypadek natrafili na ćpunów po PCP, którym bardzo chciało się pić. Nagle Leslie się odezwała stwierdzając, że „to bardzo zły narkotyk” bo została aresztowana za „złe rzeczy”, które zrobiła pod jego wpływem. Na pytanie Ronstadt o jakie to złe rzeczy chodzi, Leslie Van Houten odpowiedziała, że o morderstwo ponieważ była członkiem rodziny Mansona. W 2017 dawny chłopak Ronstad czyli gubernator Brown po raz kolejny odrzucił prośbę Leslie o warunkowe zwolnienie. Ale to tak na marginesie.

Jak Van Houten znalazła się w grupie Mansona? Poprzez znajomość przypadkowo zawartą w 1968 w San Francisco z Catherine Share, Bobbym Beausoleilem i jego żoną. Beausoleil, który pojawił się w Mondo Hollywood był muzykiem grającym w kapeli Grass Roots (potem Love) z Laurel Canyon, kumplem Franka Zappy, satanistą i pedofilem prowadzącym z więzienia swoją firmę sprzedającą rysunki dzieci, którym dawane są klapsy. Beausoleil mieszkał razem z Kennethem Angerem w domu położonym przy dzielnicy Haight-Ashbury nazywanym „rosyjską ambasadą” gdzie wcześniej mieszkali uciekinierzy z komunistycznej Rosji a następnie muzycy jazzowi. Między 1965-67 dom gościł komunę z Billem Tara (aktor, pionier zdrowego żywienia) i Paulem Hawkenem (pracował dla Martina Luthera Kinga). Gdy Anger wprowadził się w 1967, jako gość zaczął się często pojawiać Anton LaVey z oswojonym lwem i Charles Manson. Mniej więcej w tym samym czasie zamieszkała tam komuna Cheta Helmsa – Family Dog i zaczęli się pojawiać muzycy na przykład z Grateful Dead grający w prowadzonym przez Helmsa Avalon Ballroom (grali tam na przykład The Doors). Właścicielem domu był Charles A. Fracchia – bankier inwestycyjny wykształcony w teologii i historyk San Francisco. Współzałożył również pismo Rolling Stone.

Napis na drzwiach za Beausoleilem: Róbta co chceta Do What Thou Wilt. Motto Aleistera Crowleya.

Jak pamiętamy ze wcześniejszych wpisów Kenneth Anger to syn inżyniera pracującego w lotniczej zbrojeniówce. Jego starym kumplem i mecenasem filmowym jest dziedzic fortuny Gettych John Paul Getty Jr. (bardziej znany jest jego porwany syn, za którego dziadek nie chciał dać okupu). Miał bezpośredni kontakt z Jackiem Parsonsem i robił okultystyczne filmy z jego kochanką Majorie Cameron. Anger miał też bardzo dobre kontakty w środowisku aktorów i satanistów, na przykład: 1) Curtis Harrington – najstarszy przyjaciel, reżyser, pederasta, wprowadził go do pism Crowleya. 2) Samson DeBrier – pederasta, okultysta, aktor, dziennikarz radiowy, w 1941 pracował w fabryce lotniczej, urodził się w Chinach. 3) Donald Cammell – jak wspominałem filmowiec, przyjaciel Romana Polańskiego i Marlona Brando, ojciec – biograf i przyjaciel Aleistera Crowleya. Cammell zakończył swoje życie strzelając sobie w głowę w mieszkaniu w Los Angeles w 1996. Poprzez Anitę Pallenberg poznał Rolling Stonesów i Mick Jagger grał w jego filmie Performance. Rolę przestępcy miał zagrać James Fox, do której miał go przygotować prawdziwy londyński gangster David Litvinoff współpracujący z braćmi Kray. Fox przez zadawanie się z bandytami stał się nadmiernie agresywny a potem przeszedł załamanie nerwowe natomiast autor soundtracku Bernard Alfred “Jack” Nitzsche (pomocnik Phila Spectora i kumpel wielu muzyków z Laurel Canyon; soundtrack miał być hołdem dla chatki wiedźm w kanionie ale nawet McGowan nie wie gdzie była) umiera na atak serca w 2000. Litvinoff podobnie jak Cammel popełnia samobójstwo. Nitzschemu przy tworzeniu muzyki do filmu pomagał inny muzyk z kanionu Lowell George (kumpel Paulekasa, Zappy i Morgana Cavetta – którego matką chrzestną była Dorothy Parker Rothschild). George zmarł przez atak serca, który dopadł go w hotelu w pobliżu Pentagonu w wieku trzydziestu czterech lat.

Tył okładki albumu The Doors „13”. Zespół wokół… kamiennej głowy Aleistera Crowleya. Zdjęcia do albumu robił Edmund Teske (wspomniałem o nim w odcinku z Georgem Hodelem).

Z pierwszego wpisu w serii wiemy, że fotograf policyjny Anton LaVey założył najpierw Magic Circle a w 1966 Kościół Szatana. Obie grupy służyły początkowo jako pretekst do ostrych imprez i orgii a kościół był pierwszą oficjalnie satanistyczną grupą w Stanach. LaVeya rzekomo miał wyprzedzić Herbert Sloane i chociaż w wywiadach twierdził, że założył sektę 1948 po wyjściu z wojska gdzie był przez kilka lat fryzjerem to pierwsze wzmianki o niej pochodzą z 1967. Sloane był mieszkańcem Toledo w Ohio i dlatego o nim wspominam, bo dał on początek trzeciemu centrum satanistów, obok Nowego Jorku i Kalifornii, w rejonie Wielkich Jezior. Tam działa Sisterhood and Brotherhood of the Old Religion (o związkach tej grupy z Circe Order of Dog Blood i Process Church może coś jeszcze powiemy), w dolinie Ohio jest największe zgrupowanie wyznawców wiccy w Stanach, również w Toledo w 1980 ksiądz-satanista zamordował zakonnicę Ann Pahl

Sloane był również szefem fanklubu austriackiej tancerki Rity Alexander (prywatnie medium i spirytystka)

Ojcem Howarda Leveya był Michael Joseph Levey handlarz napojami alkoholowymi, który przeprowadził się z rodziną z Chicago do San Francisco. Pochodzenie z Transylwanii i dodatkowy krąg w kręgosłupie to bujdy niepojawiające się we wczesnych biografiach. Jak podaje jeden z biografów w 1945 w wieku piętnastu lat młody Levey wyjeżdża do Niemiec gdzie jego wujek pracuje dla amerykańskiej armii. Z drugiej strony córka twierdzi, że nie był w Niemczech a wujek był w tym czasie w więzieniu. Równie tajemnicze są następne lata jego życia. Podobno pracował jako muzyk w cyrku Clyde’a Beatty a następnie w klubach nocnych Los Angeles gdzie miał się spotykać przez jakiś czas z Marilyn Monroe rzekomo pracującą w Mayan Theatre co raczej się kupy nie trzyma według managera klubu. Na pewno był połykaczem ognia w mniej prestiżowym cyrku. W 1948 Howard zmienia imię i nazwisko na Anton LaVey, przenosi się do San Francisco i bierze ślub. Odwiedza również dzięki znajomości z Kennethem Angerem Jacka Parsonsa, który raczej nie wywarł na nim imponującego wrażenia. Następnie zapisuje się na kurs kryminologii, żeby uniknąć walki w Korei, którego nie kończy i interesuje się fotografią. Nie ma śladów w archiwach jego pracy dla policji. Od rodziców dostaje dom przy 6114 California Street w San Francisco, gdzie będzie prowadzić spotkania. W 1960 bierze rozwód a jego partnerką zostaje Diane Hegarty (pracująca jako grafolożka; stwierdziła, że rzekomy autograf Marylin Monroe jest sfałszowany). Jak do tej pory wiadomo, że nic nie wiadomo. Albo ściemniacz albo agent, którego wszyscy kryją.

Dzień świętego Patryka w San Francisco. Chrześcijanie szczują węże, satanista jest zakłopotany.

LaVey zbierał również książki, narzędzia tortur, niemieckie horrory i pamiątki po słynnych mordercach co w końcu poskutkowało dawaniem odpłatnych wykładów na przykład na temat kanibalizmu oczywiście połączonymi z degustacją „ludzkiego” mięsa. Wykłady te przyciągnęły między innymi duńską baronową i dentystkę Carin de Plessen, Cecila Evelyna Nixona – dentystę z wykształcenia i twórcę automatów podziwianych przez Houdiniego, antropologa i twórcę neoszamanizmu Michaela Harnera (pracował w The New School for Social Research instytucji opierającej się na szkole frankfurckiej, kolejni architekci przemian kulturowych), Donalda Werby – miliardera oskarżonego w latach ’80 o pedofilię oraz Chestera Alana Arthura III (wnuk mało znanego prezydenta Chestera Arthura, kochanek beatnika Neala Cassady’ego, przyjaciel innych beatników, aktywista homoseksualny i działacz na rzecz irlandzkich bojowników z IRA, astrolog, w czasie wojny służył w marynarce). Licznie reprezentowani są autorzy science fiction w tym Forrest J. Ackerman (twórca pojęcia i agent literacki L. Rona Hubbarda), pojawia się też Kenneth Anger. W ten sposób powstaje Magic Circle.

Do sekty LaVeya przystało szybko wielu celebrytów. Pierwszym ważnym rekrutem była Jayne Mansfield pragnąca wywołać rozgłos i skandal. Nie zagrzała tam długo bo zginęła w wypadku w 1967 po rzekomej klątwie LaVeya i rzekomo samochód miał jej uciąć głowę (co jest nieprawdą, plotki wywołało ułożenie peruki na zdjęciu). Przedtem jej syn Zoltan został pogryziony przez lwa w zoo a wcześniej miała sześć innych wypadków samochodowych, co oczywiście napędzało plotki. Mansfield i Steve McQueen byli również częstymi gośćmi w lokalu Whisky a Go-Go, gdzie jak pamiętamy Jay Sebring poznał Sharon Tate. Sebring i Tate zostali potem zabici przez Mansona natomiast McQueen znalazł się na liście celebrytów do rozwałki. Nic nie wiem o jego okultystycznych skłonnościach ale wiadomo, że służył on w piechocie morskiej w specjalnej jednostce strzegącej prywatny jacht prezydenta Trumana. Był też podobno kochankiem Jamesa Deana, który podobno był kochankiem Marlona Brando.

Tzw. Mansfield Bar. Chroni przed dekapitacją w przypadku zderzenia.

Skąd się wzięło więcej sław? W dawnym wojskowym składzie złomu przy 652 Lapeer Street w Los Angeles zostaje założony klub The Factory (biograf Paula Newmana twierdzi, że produkowano tam celowniki do bombowców; to możliwe wspominają o tym inne źródła, mieściła się tam wcześniej produkcja aparatów fotograficznych). Klub powstaje bo filmowcy szukają czegoś spokojniejszego niż hałaśliwe knajpy z rockiem prowadzone przez Elmera Valentine’a (warto dodać, że Valentine chociaż był policjantem to dobrze się znał z Felixem Alderisio – płatnym zabójcą z mafii). Do szefostwa The Factory należeli Paul Newman (aktor, w czasie wojny radiooperator w bombowcu), Sammy Davis Jr. (śpiewak, w czasie wojny w jednostce odpowiadającej za rozrywkę), Peter Lawford (brytyjski aktor, szwagier prezydenta Kennedy’ego, syn brytyjskiego generała), Anthony Newley (brytyjski aktor, według syna pedofil ale nawet była żona go broni; zresztą pedofilia to pociąg do osób przed dojrzewaniem), Pierre Salinger (dziennikarz śledczy, służył w marynarce, rzecznik prasowy Białego Domu u Kennedy’ego) i reżyser Richard Donner. Jay Sebring strzygł wielu z tych ludzi i na jednej z tematycznych imprez z symulowaną ofiarą z dziewicy i orgią rozpoznał go Sammy Davis, Jr., który został szybko wciągnięty w szeregi sekty. Dodajmy, że ostatnio odtajnione dokumenty o Kennedym wskazują, że brał udział w orgiach razem z  Frankiem Sinatrą, Sammym Davisem Jr. i Peterem Lawfordem. Ich powiązania były oczywiście głębsze.

Pułkownik armii, spec od operacji psychologicznych i wywiadu Michael Aquino, Sammy Davis Jr. oraz Anton Sandor LaVey

Długo zastanawiałem się, dlaczego zabójcy Tate i Sebringa marnowali czas na założenie im pętli i powieszenie ich martwych ciał. Okazuje się, że mogli mieć do tego konkretny motyw. Adam Gorightly spec do Mansona i dziwactw Hollywood wskazuje na krążącą plotkę, że Sebring zwabił część dziewczyn Mansona do nakręcenia sadomasochistycznego porno. Niedługo przed zabójstwami Sebring brał udział w innej tematycznej imprezie w klimatach średniowiecza, gdzie główną rolę odgrywała szubienica na której Sebring został na chwilę powieszony przez pijaną widownię, która wykopała krzesło spod jego nóg. Poza tym Sebrning miał skłonności do nietypowego seksu. Jak wspominała Sharon Tate – lubił wiązać dziewczyny z którymi spotykał się w swojej willi. Do tego należy dodać to, że zabójczyni Tate – Susan Atkins była obecna na satanistycznych orgiach u LaVeya a Bobby Beausoleil razem z Greggiem Jakobsonem na wiosnę 1969 był co najmniej dwa razy w Gerard Theatrical Agency specjalizującej się w tancerkach i aktorkach porno. Beausoleil pracował jako pośrednik dla agencji i dostarczał do klubów dziewczyny, z których co najmniej kilka należało do grupy Mansona.

The Ramrodder (1969) – soft porno western nakręcony w Spahn Ranch, zagrali tam ludzie Mansona – Bobby Beausoleil i Catherine Share “Gypsy” (widać ją na 3:10, gra “indiańską księżniczkę”)

Christopher Lee – kolejny satanista. Był filmik w którym opowiadał o swojej znajomości z LaVeyem i książce, którą mu wysłał. Niestety już skasowany.

W 1966 w noc Walpurgi LaVey goli się na łyso w obecności Angera co jest równocześnie rytuałem założycielskim Kościoła Szatana. W pierwszym roku działalności sekta przeprowadza satanistyczny ślub, “chrzest” córki i pogrzeb (na Treasure Island we współpracy z U.S. Navy). Anger decyduje się na nagranie filmu o diabelskiej tematyce ale jego kochanek Bobby Beausoleil prawdopodobnie kradnie nie obrobione taśmy i dopiero w 1969 ukazuje się Invocation of My Demon Brother z muzyką Micka Jaggera i rolami LaVeya, Beausoleila, Angera oraz Harveya Bialy’ego (członek OTO i biolog molekularny negujący istnienie AIDS) i beatniczki Lenore Kandel. Jak pisze Jeff Guinn:

„Wkrótce po przyjeździe do Los Angeles Bobby spotkał tam Gary’ego Hinmana, nauczyciela muzyki dorabiającego sobie po godzinach sprzedażą narkotyków. Bobby wraz z ówczesną dziewczyną Laurie – a zmieniał dziewczyny jak rękawiczki – wprowadził się do domu Hinmana w kanionie Topanga. Los zaczął rozstawiać ludzkie szachy na swojej szachownicy.”

Metropolis (1927)
Metropolis. Moloch pożerający robotników.

 

Metropolis było inspiracją do niektórych rytuałów dla LaVeya. Dzisiaj wyłącznie śmieszy do łez. Kolejną inspiracją była książka Ragnara Redbearda „Might Is Right”.

Niedługo po założeniu sekty LaVeyem kontakt nawiązuje nazista James Madole. W 1945 założył Animist Party, której bazą byli głównie fani science fiction. W 1949 przejmuje partię niemieckiego agenta Kurta Mertiga – National Renaissance Party. Partię infiltruje Władimir Stepankowski, który był podobno Żydem i komunistycznym agentem ale to twierdzenia nazistów. Madole ma na przykład w mieszkaniu satanistyczny ołtarz. Z fuzji pomiędzy satanizmem a nazizmem wylęga się cała masa (Abraxas Foundation, Werewolf Order, Order of the Black Ram, Black Order of Pan-Europa, Order of the Left Hand Path) organizacji (są też antyżydowscy komuniści Satanic Reds pod przywództwem Tani Jantsang Mongołki z pochodzenia). Madole umiera w 1979, przywódcą partii zostaje były przedwojenny czechosłowacki oficer Andrej Lisanik, który zostaje zabity w 1980 roku w napadzie rabunkowym. Okultyści odgrywają także rolę w zabiciu George’a Lincolna Rockwella i przejęciu przywództwa w American Nazi Party (bardzo ciekawa postać z bardzo ciekawą żoną z Islandii, tematu nazistów nie rozwijam, chociaż przewijają się w tle od Crowleya poprzez tajemniczego doktora Greena w MKULTRA po dziś dzień). Po zgonie Rockwella führerem zostaje Matthias Koehl od Madole’a. Coś mi mówi, że ta śmierć miała związek z notką Lee Harveya Oswalda o nazistach w jego notesie.

Legendarny Volkswagen „ogórek” służył w latach sześćdziesiątych do psychodelicznych podróży różnym ludziom…

Zostawmy na razie w spokoju Beausoleila, LaVeya i przenieśmy się do Wielkiej Brytanii, żeby znowu spotkać się z Kennethem Angerem. W 1956 w Liverpoolu John Lennon (ojciec pracował na statkach) zakłada zespół The Quarrymen razem z kumplami ze szkoły. Nazwę wymyśla Pete Shotton – długoletni przyjaciel Lennona. Shotton po ukończeniu szkoły przechodził szkolenie na oficera policji ale ostatecznie otworzył z żoną supermarket na wyspie Hayling, który sfinansował w 1963 Lennon. Później Shotton prowadzi przez jakiś czas nieudany butik Beatlesów razem z Jenny Boyd. A w latach osiemdziesiątych skądś ma pieniądze na założenie sieci restauracji Fatty Arbuckle’s. Butik Apple to ciekawe miejsce. Pracująca tam Jenny Boyd była żoną Micka Fleetwooda perkusisty z Fleetwood Mac (jego ojciec – pilot wojskowy z RAF). Siostrą Jenny była Pattie Boyd, żona kolejnego członka The Quarryman i The Beatles George’a Harrisona. Ojcem Pattie i Jenny był pilot RAF Colin Ian Langdon Boyd. Później Patty została żoną Erica Claptona. Natomiast Harrison, który w 1967 podczas wizyty w San Francisco zaprzyjaźnił się z gangiem Hell’s Angels i zapraszał ich do londyńskiego studia nagraniowego gdzie razem sobie ćpali. Jego ojcem był Harold Harrison, który pracował jako steward na statku a potem jako kierowca autobusu. W 1957 do The Quarryman dołącza Paul McCartney, którego ojciec James „Jim” McCartney w czasie wojny pracował jako inspektor w fabryce amunicji i strażak-ochotnik. Gitarzystą w nowo utworzonym zespole był Eric Griffiths, którego ojciec zginął na wojnie walcząc jako pilot RAF. Później Eric służył w marynarce handlowej i w służbie więziennej.

W 1960 trzech gitarzystów Lennon, Harrison i McCartney działają w różnych zespołach ale gdy kumpel Lennona Stuart Sutcliffe kupuje gitarę basową zakładają razem zespół The Beatles. Ojcem Sutcliffe’a był Charles Sutcliffe urzędnik i inżynier okrętowy. Zespół potrzebuje perkusisty więc po przesłuchaniu członkiem zespołu zostaje Pete Best. Tak się składa, że jego matką jest Mona Best, właścicielka klubu muzycznego The Casbah Coffee Club, gdzie grają swoje pierwsze koncerty. Biologicznym ojcem Besta był Donald Peter Scanland – inżynier okrętowy, który zginął podczas wojny. Nowy zespół chce sobie dorobić za granicą więc ich manager Allan Williams umawia im koncert w Hamburgu i wiezie ich tam swoim busem. Hamburg był głównym portem dla brytyjskiego wojska w Niemczech więc publiki nie brakowało. Po knajpach z Beatlesami grają na przykład The Seniors Howie’ego Casey’a (kapelę założył będąc w wojsku). Najważniejsza z nich to Kaiserkeller. Beatlesi szybko zostają deportowani z Niemiec po paru awanturach i przez brak dokumentów ale zyskali dobre kontakty. Sutcliffe zaręczył się z fotografką Astrid Kirchherr (córka szefa Forda w Niemczech podczas wojny), wokół kręcą się takie postaci jak autor okładek Klaus Voormann i Jürgen Vollmer. Sutcliffe umiera w 1962 a z zespołu zostaje wywalony perkusista Best. Zespół ma też nowego managera – Briana Epsteina, który został wyrzucony z wojska za homoseksualizm a w 1967 zaćpał się na śmierć. Epstein załatwia kontrakt nagraniowy w EMI u George’a Martina. Martin w czasie wojny pracował w Ministerstwie Wojny (War Office) jako młodszy urzędnik a następnie służył w lotnictwie morskim jako obserwator. Zdobywa także kontakty z organizacją The Committee for the Promotion of New Music i uczy się w akademii muzycznej (gry na oboju uczyła go matka Jane Asher; Asher była przez pięć lat dziewczyną McCartneya, z kolei jej brat był managerem Lindy Ronstadt i partnerem Elmera Valentine, Lou Adlera i Davida Geffena w klubie Roxy Theatre). Natomiast szefem wytwórni EMI był Joseph Lockwood zawodowo związany z młynarstwem pod koniec wojny nadzorujący dostawy mąki dla alianckich oddziałów w Niemczech. Poza tym na marginesie możemy dodać, że Walter Legge z wytwórni EMI przejmuje całą masę niemieckich kompozytorów i dyrygentów muzyki klasycznej na czele z Herbertem von Karajanem. Tak czy inaczej Martinowi nie spodobała się gra na perkusji Besta więc Beatlesi kradną perkusistę ze znanego im z Hamburga zespołu Rory Storm and the Hurricanes. Nowy bębniarz nazywa się Ritchie Starkey ale wszyscy znają go bardziej pod pseudonimem Ringo Starr. Siostra Rory Storma randkowała wcześniej z Harrisonem i McCartneyem natomiast sam Storm zostaje w latach siedemdziesiątych DJ-em w Amsterdamie. W 1972 umiera jego ojciec więc wraca do Liverpoolu pocieszać matkę w żałobie. W końcu we wrześniu tego samego dnia niezależnie od siebie oboje popełniają samobójstwo przedawkowując leki nasenne w różnych pokojach rodzinnego domu.

W 1964 Beatlesi przyjeżdżają do Stanów i dają pierwszy koncert w San Francisco w Cow Palace gdzie wywołują masową histerię wśród nastolatek. Od tego momentu ich kariera nabiera jeszcze większego rozpędu. Poznają wiele interesujących postaci począwszy od Hell’s Angels, satanistkę Jayne Mansfield, której Lennon nasikał do drinka aż po szalonego dentystę Johna Rileya, który podrzucał im LSD do napojów. Riley był synem brytyjskiego policjanta wykształconym w Chicago natomiast jego dziewczyną była Cindy Bury, modelka z londyńskiego klubu Playboya. Tak się składa, że Riley był również dobrym znajomym Romana Polańskiego, któremu robił specjalne sztuczne kły na potrzeby Nieustraszonych pogromców wampirów. Polański znał się również z Victorem Lownes’em szefem Playboya na Europę i szefem brytyjskich klubów Playboya. Lownes pochodził z bogatej rodziny i w wieku dwunastu lat zastrzelił przez przypadek kolegę, za co został wysłany do szkoły wojskowej w Roswell. Do gości londyńskiego klubu Playboya należeli nasz stary znajomy Warren Beatty, Michael Caine (brytyjski aktor, zdarzyło mu się spotkać na imprezie Charlesa Mansona u Cass Elliot w Los Angeles, obecni tam byli również Jay Sebring i Sharon Tate), Judy Garland (aktorka, więcej info o niej w „Bohaterach z celuloidu: część II”), The Beatles, Roman Polanski i Sharon Tate. Oprócz tego Lownes był na tyle blisko Polańskiego, że to on poinformował go o śmierci żony i zabrał go do Los Angeles.

Manson miał obsesję na punkcie Beatlesów podobno już od czasu pobytu w więzieniu. Dzięki nim zaczął grać na gitarze i uświadomił sobie, że może stać się sławny i zgromadzić wielbicieli tak jak te głupie dzieciaki z Anglii. Potem nabrał do nich coraz więcej szacunku aż w końcu zaczął twierdzić, że przekazują mu zaszyfrowane wiadomości w tekstach piosenek i są proroczymi aniołami. Czy Beatlesi spotkali na swojej drodze Charlesa Mansona? Możliwe a nawet prawdopodobne. Wskazuje na to tekst „1,2,3,4,5,6,7 — All Good Children Go to Heaven” z kawałka „You Never Give Me Your Money” z płyty Abbey Road wymalowany na drzwiach Spahn Ranch. Problem w tym, że Abbey Road zostało wydane już po zabójstwach a napis mógł tam już tkwić prawie rok wcześniej. Poza tym Beatlesi imprezowali w domu Terry’ego Melchera, który był ich wydawcą w Stanach i pomagał uruchomić Apple Publishing. Posiadłość Melchera stała się potem miejscem masakry dokonanej przez mansonitów. Manson odwiedzał tam kilka razy Melchera. Według McGowana niektóre relacje podają, że był to jednak inny dom w Benedict Canyon. Podaje on również, że na imprezce obecny był Peter Fonda. Jak Beatlesi poznali Terry’ego? Prawdopodobnie przez Dennisa Wilsona. Przypominam, że u Wilsona w 1968 pojawiał się Manson i mieszkało tam 17 dziewczyn z sekty. W 1968 wspólnie wyjechali do Indii by odwiedzić guru razem z Mią Farrow, która grała potem Rosemary u Polańskiego (żona Woody’ego Allena – molestował córkę Dylan Farrow, następnie wziął ślub z adoptowaną córką Soon-Yi Previn, brat Mii Farrow został skazany za molestowanie kilkuletnich chłopców na 25 lat). Innym kontaktem Beatlesów z Wilsonem był ich przedstawiciel prasowy Derek Taylor. Taylor pracował również dla zespołów z Laurel Canyon: The Beach Boys, The Byrds i Mamas and the Papas (wokalistka Cass Elliot gościła Mansona u siebie w domu).

Jenny Boyd, Jane Asher, Paul McCartney, Donovan, Mia Farrow, George Harrison, guru Maharishi, Mike Love (z Beach Boys), John Lennon, Pattie Boyd

W 1967 Alan Pariser dosyć tajemniczy fan muzyki i producent wymyśla przekształcenie Monterey Jazz Festival w festiwal rockowy. Pariser nie zdobył rozgłosu ale miał duże chody u zespołów z Laurel Canyon i był jedną z postaci łączących przemysł rozrywkowy w Stanach i Wielkiej Brytanii. Współorganizował również koncert Jamesa Browna i B.B. Kinga w Zairze. Dzieli się on swoim pomysłem w domu Cass Elliot gdzie obecny jest również Lou Adler i Paul McCartney. Idea jest taka, że artyści mają grać za darmo ale trzeba też ponieść trochę wydatków. Kasę wykładają: Lou Adler (wspólnik Elmera Valentine to dzięki nim miały gdzie grać zespoły z Laurel Canyon), Michelle Phillips, Terry Melcher, Johnny Rivers i Paul Simon. Derek Taylor odpowiadał za kontakty z prasą. Do rady dyrektorów należeli:

John Phillips, Lou Adler, Donovan, Mick Jagger, Paul McCartney, Jim McGuinn (znany jako Roger McGuinn), Terry Melcher, Alan Pariser, Johnny Rivers (muzyk Lou Adlera), Smokey Robinson, Brian Wilson z Beach Boys i Andrew Loog Oldham, manager i producent Rolling Stones.

Monterey. Jimi Hendrix i Brian Jones źle skończyli. O Jonesie w następnym odcinku.

Monterey Pop Festival odnosi wielki sukces tak jak zespoły, głównie z Laurel Canyon, które na nim uczestniczyły. Grają między innymi:

-The Byrds

-Buffalo Springfield

-The Mamas & the Papas

-The Jimi Hendrix Experience

-The Animals

-Jefferson Airplane (Signe Toly Anderson – wokal, żona Jerry’ego Andersona z Merry Pranksters – ci od autobusu i LSD; Marty Balin – wokal, jego ojciec Joseph Buchwald pracował w drukarni Neal, Stratford & Kerr wydającej psychodeliczne plakaty dla zespołów z San Francisco; Paul Kantner – gitara, chodził do szkoły wojskowej, jego brat w czasie wojny był pilotem wojskowym; Jorma Kaukonen – gitara, ojciec pracował w Departamencie Stanu głównie w Azji; Jack Casady – kumpel Kaukonena poznali się w Waszyngtonie, ojciec William Robert Casady dentysta, należał do American Jazz Society; Grace Slick – wokal, potomkini pasażerów Myflower; Skip Spence – wokal, jego ojciec był pilotem bombowca w kanadyjskim lotnictwie; Spencer Dryden – jego wujek to Charlie Chaplin, John Barbata – perkusja, jego matka pomogła Albertowi Einsteinowi ściągnąć łódź z mielizny gdy zabrakło mu benzyny – może wynika z tego coś więcej? Powiązań z innymi zespołami i wszystkich ciekawostek nawet nie próbuję wymieniać)

-Big Brother and the Holding Company (Janis Joplin – wokal, ojciec był inżynierem naftowym, randkowała z Williamem Bennettem, który za Reagana został sekretarzem edukacji; Sam Andrew – gitara, pochodził z rodziny wojskowej, dorastał na Okinawie, pełne nazwisko Sam Houston Andrew III w drzewach genealogicznych nic nie znalazłem ale może potomek Sama Houstona czyli faceta, który pod San Jacinto wygrał dla Texasu niepodległość; Nick Gravenites – gitara, ojciec był właścicielem cukierni a gdy umarł, Nick zaczął sprawiać problemy wychowawcze i został wysłany do szkoły wojskowej w Wisconsin)

Otis Redding (rozpoczęcie kariery od Whisky a Go-Go, ojciec pracował w Robins Air Force Base)

Ravi Shankar (wyjazdy do Sowietów sponsorowane przez fundację Forda, ojciec był premierem w księstwie Jhalawar)

-The Who

-Canned Heat

-Grateful Dead (Jerry Garcia – gitara, wokal, w 1960 ukradł matce auto za karę trafił do wojska, Phil Lesh – chciał grać w orkiestrze wojskowej ale nie przyjęto go do wojska, wiadomo – granie na trąbce to zabójcza harówa; Bill Kreutzmann – gdy był nastolatkiem nagle w jego szkole pojawił się Aldous Huxley i stwierdził, że Kreutzmann to świetny perkusista czym zachęcił go do podjęcia kariery; Mickey Hart – grał na perkusji w elitarnej wojskowej orkiestrze The Airmen of Note, podobno instruktor walki wręcz i judo dla lotników z Strategic Air Command, którzy mieli smażyć Europę w przypadku wojny nuklearnej, gdy stacjonował w Hiszpanii poznał jazzmanów Gerry’ego Mulligana i Counta Basie; Ron „Pigpen” McKernan – wokal, ojciec DJ w radiu, McKernan zmarł w wieku 27 lat tak jak jego dobra znajoma Janis Joplin, inne zgony muzyków rockowych w wieku 27 lat: Brian Jones, Jimi Hendrix, Jim Morrison, Kurt Cobain, Amy Winehouse; Robert Hunter – prawdziwe nazwisko Robert Burns, potomek narodowego poety Szkocji Roberta Burnsa, Hunter brał udział w testach LSD dla MKULTRA razem z Kenem Kesey’em; Tom Constanten – klawisze, programista komputerowy w lotnictwie, są lata 60. więc programista to coś jak teraz spec od robotów, nie dostał dostępu do tajnych danych ze względu na sympatie komunistyczne, dzień po zakończeniu służby rozpoczął karierę muzyczną w Grateful Dead; Brent Mydland – urodzony w Monachium, ojciec kapelan wojskowy).

Grateful Dead grało w Bohemian Grove co Bob Weir przyznał po latach. Opowiedział też o pogawędkach z założycielem OSS i buławie Goeringa. Jak podsumował: „It’s a great club!”. O nekropedofili w Bohemian Grove powiemy sobie w następnych odcinkach.

Wcześniej Grateful Dead nazywało się The Warlocks co sugeruje pogańskie/okultystyczne powiązania. Po sieci krąży też ciekawa plotka/teoria spiskowa, że ich najlepszy koncert w Barton Hall nigdy się nie odbył.

Sukcesem jest również to, że na Monterey Pop Festival Augustus Owsley Stanley III rozdaje 14 tysięcy dawek LSD. Kilka miesięcy wcześniej na Human Be-In rozdał 10 tysięcy działek. Są też oczywiście niepowodzenia i zawody. The Kinks i Donovan nie dojechali, Captain Beefheart się nie pojawił tak samo jak Zappa, który gardził nowymi zespołami bo wiedział dlaczego będą znane. Na scenie ze Stonesów pojawia się tylko Brian Jones ale nie gra. Chodziły też plotki, że mają zagrać Beatlesi ale są wtedy już w stanie rozkładu. W 1970 ostatecznie się rozpadają.

Prawy dolny róg – zdjęcie zrobione przez Lindę Eastman, które Hendrix chciał mieć na okładce płyty Electric Ladyland. Eastman robiła zdjęcia Janis Joplin, The Doors, The Rolling Stones, The Beatles, Bobowi Dylanowi, The Who, Neilowi Youngowi i wielu innym.

W 1968 John Lennon rozwodzi się z dotychczasową żoną Cynthią i w następnym roku bierze ślub z Yoko Ono – beztalenciem z obrzydliwie bogatego i wpływowego klanu Yasuda (jeden z czterech największych zaibatsu w czasie wojny). Jej kolegą z klasy był obecny cesarz Japonii Akihito. W 1969 Paul McCartney zawiera małżeństwo z Lindą Eastman. Ojcem Lindy był Lee Eastman (Leopold Vail Epstein) późniejszy manager Paula i kolekcjoner sztuki a zarazem wieloletni prawnik i przyjaciel finansowanego przez CIA malarza Willema de Kooninga. Dzięki ojcu Linda miała dojścia do wielu artystów i muzyków. Gdy zmarła na raka w 1998, McCartney zawarł drugie małżeństwo z Heather Mills ale było nieudane bo żona wcześniej dawała dupy najbogatszemu na świecie handlarzowi bronią Adnanowi Chaszukdżiemu.

Heather Mills w niemieckiej jaskini rozpusty.

No to co, zaśpiewacie Yellow Submarine?

 

Chaszukdżi chyba lubił bywać w Paryżu.

Poza tym Mills to córka byłego spadochroniarza a jej dziadek od strony matki był pułkownikiem w brytyjskiej armii. W 1990 jej partnerem był chorwacki instruktor narciarstwa Miloš Pogačar. Świetnie się złożyło bo rok później Mills była zaangażowana w jakieś tajemnicze dostawy do Chorwacji gdy wybuchła wojna z Serbią. Gdy rozwodziła się z McCartneyem w telewizji groziła, że w razie jej śmierci udostępnione zostanie pudełko z dowodami na…coś. Oskarżała go również o znęcanie się nad dziećmi, co mogło też być aluzją do zawartości pudełka. A może Mills miała w pudełku dowody na to, że McCartney jest w rzeczywistości sobowtórem, który zastąpił prawdziwego Paula po wypadku drogowym w 1966? Wiadomo przecież, że jaszczuroludzie mogą przybierać ludzką postać…

xD

Mówiąc całkiem poważnie, być może jest ziarno prawdy w historiach o zniknięciu Paula i sobowtórze Lennona? Jeździli przecież w trasy zagraniczne więc obecność w dwóch miejscach mogła być przydatna. I po co dementować taką pierdołę w Life?

W tle sprawy z Chaszukdżim znalazł się też Jonathan Aitken, który był ministrem zamówień zbrojeniowych w rządzie Johna Majora i kłamał na temat braku swoich powiązań z Saudami przed sądem przez co poszedł do więzienia. Okazało się też po latach, dzięki testom DNA, że zrobił dziecko brytyjskiej żonie Chaszukdżiego. Przed karierą w polityce był korespondentem wojennym zajmującym się od czasu do czasu ważnymi wydarzeniami kulturalnymi jak na przykład Monterey Pop Festival. Po prostu, kiedy sobie palił blanta razem z Jimem Morrisonem, Allenem Ginsbergiem i Ronem ‚Pigpen’ McKernanem w hinduskim aśramie, zaproponowali mu żeby pojechał z nimi zobaczyć Monterey. Brytyjczykom chyba się spodobało bo trzy lata później w Glastonbury Michael Eavis, służący w brytyjskiej marynarce handlowej robi podobny festiwal.

***

Tekst jak zwykle nabrał zbyt dużych rozmiarów. W następnym odcinku dokończę wszystkie wątki. Wiecie skąd szalony dentysta Beatlesów brał LSD? Z malutkiej wioseczki Llanddewi Brefi w Walii liczącej obecnie 500 mieszkańców. W latach sześćdziesiątych jednym z nich był nasz znajomy gangster David Litvinoff. Dowiemy się coś niecoś o braciach Kray, o LSD po obu stronach Atlantyku i znajdziemy się w końcu na Haight-Ashbury by rozgryźć sens tych wszystkich dziwacznych powiązań.

 

2 thoughts on “Droga do San Francisco #2

  • W tym wpisie jest sporo wątków do pogłębienia – i liczę, że tak się stanie.
    Fajnie, że przypomniałeś postać Jayne Mansfield i odniosłeś się do Heather Mills.
    W przypadku Beatlesów wciąż mi brakuje jednak twardego powiązania, takiego jak w przypadku choćby Morrissona.
    A lavey – Levy to oczywiście pop satanizm. Widzialna strona, tego co mroczniejsze. Nie musiał być agentem. Był po prostu wynajętym showmanem.

    • Jan Kowalski

      „W tym wpisie jest sporo wątków do pogłębienia – i liczę, że tak się stanie.”

      Jak zwykle dużo pomijam. Dla porządku powiedzmy sobie, że:

      – powinienem był wspomnieć, że ruch Lebensreform był prototypem nie tylko dla hipisów ale również dla ruchu Wandervogel czy Hitlerjugend
      – w następnym odcinku pojawi się jeden facet z dziwną biografią związany z przemysłem rozrywkowym mieszkający kiedyś w kantonie Ascona (tam gdzie Monte Verità)
      – Kenneth Anger to bardzo ważna postać, będzie o nim w następnym odcinku; Beausoleila także nie można pominąć
      – dwa zespoły z Monterey, o których nic nie powiedziałem: The Who i Canned Heat jeszcze się pojawią – pierwszy w następnym odcinku a drugi w związku z Mansonem
      -Jonathan Aitken pojawił się podobno w groźbach André Coolsa (polityk belgijski) o ujawnieniu jakichś informacji o przemyśle zbrojeniowym. Inne postacie o których chciał mówić Cools to Dick Cheney, Neil Bush, Frank Carlucci, Donald Rumsfeld, Haley Barbour i Marc Racicot. W tle pojawia się pierwsza wojna w Zatoce, superdziało Gerarda Bulla i fabryki broni chemicznej budowane przez Belgów. Cools został zastrzelony przez kogoś na czerwonym motocyklu. Czerwony motocykl został znaleziony podczas przeszukania w garażu Marca Dutroux – belgijskiego pedofila i mordercy, którego proces wywołał potężny skandal. Śledczym w obu sprawach był prokurator Hubert Massa, który zastrzelił się w 1999. To, że Aitken i inni mieli pojawić się w rewelacjach Coolsa jest skrajnie niepewne bo nie mam dobrych źródeł.

      „W przypadku Beatlesów wciąż mi brakuje jednak twardego powiązania, takiego jak w przypadku choćby Morrissona.”
      Nie mówię, że koniecznie takie musi być z Mansonem ale na pewno z okultyzmem i dziwnymi wydarzeniami coś ich wiąże.

      „A lavey – Levy to oczywiście pop satanizm. Widzialna strona, tego co mroczniejsze. Nie musiał być agentem. Był po prostu wynajętym showmanem.”
      Info, że Manson i LaVey pojawiali się u Angera to raczej plotki (ale może prawdziwe, Susan Atkins jest bezpośrednim łącznikiem). Wydaje mi się, że LaVey był zbyt użyteczny, żeby nie wykorzystywano go do pozyskiwania informacji i kręciło się wokół niego zbyt dużo podejrzanych osób/

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *