Splątana sieć Charliego Mansona

Bohaterowie z celuloidu: część II

albo: Splątana sieć Charliego Mansona

David McGowan

10 lutego 2002

 

„[W Hollywood] każdy jest producentem albo zabójcą”

Douglas Clark, skazany seryjny zabójca z Sunset Strip i syn pracownika Wywiadu Marynarki

„Nie wiem chłopaki, czy kiedyś w swoim życiu zastrzeliliście kogoś, ale to naprawdę świetna zabawa”

Były aktor dziecięcy Carol Bundy, skazany wspólnik Clarka, podczas rozmowy z policją

 

Tyle razy powtarzano, że jeśli spróbujesz poskrobać lśniącą i tak-bardzo-wspaniałą powierzchnię Hollywoodzkiej fabryki snów, znajdziesz ciemną i brzydką rzeczywistość, która czai się w głębi. Ale jak ciemna i brzydka jest ta rzeczywistość?

Na pewno nie brakuje ciągle powracających dziwactw, które uchodzą za interesy-jak-zwykle w krainie pozorów, jak nazywane jest Hollywood. Jak na taką małą i ściśle związaną społeczność, Hollywodzka sitwa stworzyła więcej niż lwią część  skandali i świństw przez większą część zeszłego stulecia.

Czy jest tak tylko dlatego, w naszej mającej obsesję na punkcie celebrytów kulturze, że każde potknięcie w społeczności gwiazd, jest poddawane intensywnemu badaniu? Czy znaleźlibyśmy te same trupy w szafach u jakiejkolwiek innej grupy w kraju, która poddana by była takiej samej nagonce medialnej i publicznemu ekshibicjonizmowi? A może Hollywood to tylko mikrokosmos samej Ameryki oświetlany ostrym światłem scenicznych lamp?

Jeśli tak jest, to żyjemy w naprawdę dziwnym i strasznym świecie. Rozważ, jeśli zechcesz, tylko kilka ostatnich przykładów dziwactw miasta blichtru:

 

-aktorka Margot Kidder, zaginiona przez tydzień, odnajduje się w krzakach na podwórku obcych ludzi z ogoloną głową i bez kilku zębów

-aktorka Anne Heche znika w podobny sposób tylko po to, by pojawić się u drzwi nieznanych sobie ludzi na kompletnym pustkowiu, bełkocząc o tym, że była wciągana promieniem na pokład statku kosmicznego

-aktor/komik Martin Lawrence pewnego dnia decyduje się zatrzymać samochody na ruchliwym Ventura Boulevard, wchodząc na ulicę, wymachując bronią i niespójnie coś krzycząc

-aktor Robert Downey, Jr. budzi się w łóżku swojego sąsiada, nie mając kompletnie pojęcia jak się tam znalazł

-dr Haing S. Ngor, który przetrwał kambodżańskie pola śmierci, zanim zaczął karierę w Hollywood od zagrania w filmie o tych samych wydarzeniach („The Killing Fields” – tłum.), nie przetrwał na ulicach Hollywood; został zastrzelony w lutym 1996

-aktor Jack Nicholson decyduje się spuścić trochę pary poprzez zaatakowanie pojazdu innego kierowcy kijem golfowym

-ktoś „wypada” i zabija się na miejscu z wnętrza mieszkania aktora Jamesa Caana

-aktor komediowy Eddie Murphy zostaje aresztowany w towarzystwie transseksualnej prostytutki. On/ona ginie w brutalny sposób niedługo potem ale media nie zwracają na to wydarzenie zbyt wiele uwagi

-aktor Hugh Grant zostaje aresztowany podczas bycia obsługiwanym przez hollywoodzką prostytutkę „Divine” Brown. Jej alfons pojawia się następnie w towarzystwie neo-nazistowskiego piosenkarza, który twierdzi, że Courtney Love zaoferowała mu pieniądze za zabicie Kurta Cobaina (jej męża – tłum.). Niedoszły zabójca zostaje znaleziony martwy po wyjawieniu tej historii filmowcowi Nickowi Broomfieldowi.

-aktor Brian Keith, była gwiazda serialu telewizyjnego Family Affair, zostaje znaleziony ze śmiertelną raną głowy 24 czerwca 1997. Jego zgon, określony jako samobójstwo, kontynuuje długą tradycję hollywoodzkich śmierci znanych osób, które rzekomo same strzeliły sobie w głowę. Do tej listy możemy dołączyć Herve „Tatoo” Villechaize (4 września 1993), Del Shannon (8 grudnia 1990), Jona-Erika Hexuma (12 października 1984), Freddie „Chico” Prinze (29 stycznia 1977), Pete Duela (31 grudnia 1971) i George’a „Supermana” Reeve (1 lipca 1959).

-2 lipca 1996 w trzydziestą piątą rocznicę rzekomego samobójstwa swojego dziadka Ernesta, Margaux Hemingway dołącza do listy znanych osobistości Hollywood , których śmierć przypisywana jest przedawkowaniu narkotyków. Margaux jest piątą osobą w rodzinie, która popełnia samobójstwo. Śmierć Rivera Phoenixa w Halloween 1993 roku przed klubem Johnnego Deppa „Viper Room” jest również przypisywana narkotykom (w wydanej 2017 roku książce, były oficer CIA Nicholas Reynolds twierdzi, że Hemingway był sowieckim szpiegiem – tłum.)

 

Przypuszczam, że nie ma w tym wszystkim nic niezwykłego. Patrząc w głąb nikczemnej historii Hollywood, rozważ również te przykłady niewyjaśnionych dziwactw (które, co powinno być podkreślone, są tylko czubkiem bardzo dużej góry lodowej):

 

-w posiadłości Marlona Brando w Los Angeles, jego syn Christian strzela do Daga Drolleta, chłopaka swojej siostry Cheyenne i zabija go na miejscu w maju 1990. Christian i jego ojciec twierdzą, że strzały zostały oddane przypadkowo podczas walki o broń. Brak jednak śladów walki a Drollet zostaje znaleziony w pozycji siedzącej z zapalniczką i pilotem do telewizora wciąż w swoich dłoniach. Prawnik Robert Shapiro, który reprezentował również Roberta Evansa w sprawie o zabójstwo związanej z filmem Cotton Club, zmienia zarzuty w ten sposób, że Brando odsiaduje jedynie pięć lat. W tym czasie Cheyenne umiera, rzekomo jako ofiara samobójstwa. Christian jest rozważany na kandydata na męża przez Bonnie Lee Bakley zanim ostatecznie decyduje się ona poślubić Roberta Blake. Pięć miesięcy później Bakley jest martwa.

-aktorzy i aktorki tacy jak: Clara „It Girl” Bow, Frances Farmer oraz wymienieni wcześniej (w części pierwszej – tłum.) Oscar Levant i Wallace Reid zostają przymusowo umieszczeni w szpitalach psychiatrycznych. Farmer opowiada później, że była bita, gwałcona, zamykana w klatce i torturowana prądem (ups… miałem na myśli terapię elektrowstrząsami)

-mafijny wykidajło Johnny Stompanato zostaje zasztyletowany i znaleziony w domu aktorki Lany Turner. Młoda córka Turner bierze na siebie winę, choć nie wygląda na to by była fizycznie zdolna popełnić tą zbrodnię

-aktorka Natalie Wood ginie w środku nocy z jachtu, gdzie znajdowała się w towarzystwie aktorów Roberta Wagnera i Christophera Walkena. Jej ciało zostaje znalezione, gdy unosi się martwe na falach Pacyfiku. Świadkowie twierdzą potem, że widzieli ją w pokoju motelowym w towarzystwie Walkena na wyspie Catalina

-aspirująca aktorka Elizabeth „The Black Dahlia” Short, zostaje znaleziona dosłownie przecięta na pół, z jej okaleczonymi szczątkami zostawionymi na widoku 15 stycznia 1947

-ludzie znajdujący się w pobliżu aktorki Sarah Miles mają skłonność do popełniania samobójstw. Jej współlokator wyskoczył z okna wspólnego mieszkania. Były ogrodnik mający długi u Miles decyduje się zagazować. Oraz oczywiście jej manager, który został znaleziony martwy w pokoju motelowym Sary i uznany za ofiarę przedawkowania narkotyków – pomimo tego, że na jego twarzy i łóżku, w którym go znaleziono podobno znajdowała się krew. Miles rzekomo spędziła noc w pokoju ówczesnego partnera z planu: Burta Reynoldsa.

-aktorka Thelma „Hot Toddy” Todd zostaje znaleziona martwa w jej własnym samochodzie, rzekomo ofiara samobójstwa za pomocą zatrucia tlenkiem węgla. Krew na jej twarzy, przecięta warga i brakujący ząb wskazują na to, że została brutalnie pobita przed jej… eee… samobójstwem. Todd była swego czasu żoną Pata DiCicco jednego z głównych poruczników „Lucky” Luciano (głowa mafijnej rodziny Genovese i twórca jej potęgi, w czasie drugiej wojny światowej współpracownik Wywiadu Marynarki – tłum.)

-trzy lata po śmierci Todd, popularny komik Ted Healy – który miał krótki romans z Thelmą – zostaje pobity na śmierć. Chociaż szczegóły jego śmierci nie zostały nigdy podane, dosyć powszechnie było wiadomo o tym, że Healy został pobity przez DiCicco i aktora Wallace Beery. Podczas pobicia obecny był Albert „Cubby” Broccoli, pierwszy kuzyn DiCicco, przyjaciel Howarda Hugesa i jednorazowy agent Lany Turner. Broccoli był producentem filmów o Jamesie Bondzie, autorstwa Iana Fleminga oficera brytyjskiego wywiadu. Przy ukrywaniu morderstwa Healy’ego pomagał Shemp Howard z komedii „Three Stooges”, którego kariera została zapoczątkowana dzięki Healy’emu.

-komik/aktor John Belushi zostaje znaleziony martwy w swoim pokoju hotelowym w West Hollywood w marcu 1982 (chodzi o Chateau Marmont – dyskretne miejsce związane z licznymi skandalami celebrytów – m.in. orgiami Dennisa Hoopera, seksem w windzie Benicio del Toro i Scarlett Johansonn; Howard Huges gdy tam mieszkał, dla rozrywki podglądał przez lornetkę kobiety – tłum.). Mówi się, że był on kolejną ofiarą przedawkowania narkotyków. Jego ostatnimi znanymi gośćmi byli Robert DeNiro i Robin Williams. Historia jego śmierci i tragicznie krótkiego życia została opowiedziana w książce przez byłego oficera Wywiadu Marynarki Boba Woodwarda (który również jako dziennikarz ujawnił razem z Carlem Bernsteinem aferę podsłuchów w kompleksie Watergate, która z kolei doprowadziła do rezygnacji prezydenta Nixona – tłum.)

-kilku ludzi zaangażowanych w filmie „Buntownik bez powodu” zmarło tajemniczą śmiercią w młodym wieku – włączając gwiazdy Jamesa Deana, Natalie Wood, Sala Mineo (który został zadźgany na zewnątrz swojego apartamentu 12 listopada 1976) oraz Nick Reid (zginął w niejasnych okolicznościach i został znaleziony martwy 7 lutego 1968).

-legenda filmu niemego Ramon Novarro został znaleziony martwy we własnym domu w Halloween 1968. Przed śmiercią był brutalnie torturowany, a jego morderstwo mogło mieć charakter rytualny. Dwóch braci, obydwaj pracujący jako męskie prostytutki, zostało oskarżonych o zbrodnię

-aktor Bob Crane zostaje zamordowany co powoduje, że na jaw wychodzi jego sekretne życie skupione wokół zamiłowania do amatorskich, hardkorowych filmów porno

 

Również w tym nie ma nic niezwykłego, przynajmniej tak mi się wydaje. Rozważmy więc teraz sieć rozwiniętą przez człowieka znanego jako Charles Milles Manson. To dzięki niemu mamy możliwość dokopania się do naprawdę ciemnego jądra Hollywood. Dołącz więc do mnie, jeśli zechcesz, gdy rozpoczniemy podróż, którą lubię nazywać „siedmioma stopniami Charliego Mansona”.

 

Ale zanim to zrobimy, pozwól mi przedstawić kilku członków gwiazdozbioru tej dziwnej i pokręconej opowieści:

-Sharon Tate – najbardziej znana ofiara Mansona i córka pułkownika Paula Tate z wywiadu U.S Army. Tate została zabita 9 sierpnia 1969 wraz z Abigail Folger, Stevenem Parentem, Jayem Sebringiem i Wojtkiem Frykowskim.

-Kenneth Anger – była dziecięca gwiazda filmowa, która zmieniła się w twórcę niszowych filmów i syn inżyniera pracującego w „kompleksie militarno-przemysłowym”, który rozwijał karabiny maszynowe dla Kelloga podczas drugiej wojny światowej a następnie pracował dla Douglas Aircraft

-Judy Garland – aktorka dziecięca i piosenkarka, która była codziennie trzymana na proszkach od około piątego roku życia, najpierw przez swoją matkę, potem przez studia. Garland została znaleziona martwa podczas przesilenia letniego 1969 roku, siedem tygodni przed morderstwami Tate/LaBianca

-John Phillips – muzyk/kompozytor, który założył grupę The Mamas and The Papas i urodził się w szpitalu wojskowym, syn zawodowego oficera piechoty morskiej. John uczęszczał następnie do Akademii Marynarki.

-Roy Radin – producent aktorski, który specjalizował się w wystawianiu przedstawień wodewilowych. Radin pracował z Robertem Evansem nad filmem The Cotton Club dopóki nie został postrzelony dwadzieścia siedem razy w głowę w 1983. Radin zaczął swoją karierę jeszcze jako nastolatek wystawiając swoje przedstawienia w masońskich świątyniach

-Hell’s Angels – najbardziej znany gang motocyklowy, który powstał dzięki powracającym z drugiej wojny światowej oficerom wojska i OSS (poprzedniczka CIA – tłum.). Anioły Piekieł były prowadzone przez Ralpha „Sonny” Bargera, podobno informatora departamentu policji z Oakland, który był również na liście płac Biura ds. Alkoholu, Tytoniu i Broni Palnej.

-Jayne Mansfield – aktorka/symbol seksu, która została zdekapitowana rzekomo podczas wypadku samochodowego 29 czerwca 1967. Według córki Jayne przyjęcia, które Mansfield wydawała obejmowały bogatych i sławnych ludzi, którzy rozbierali się i filmowali nawzajem. Tate i jej mąż Roman Polański byli podobno również producentami i kolekcjonerami porno ze sławami w roli głównej.

-Robert F. Kennedy – amerykański senator i kandydat na prezydenta, który został zabity w Hollywood 5 czerwca 1968. Kennedy podobno został zastrzelony z przyłożenia tuż za swoim prawym uchem przez Sirhana Sirhana, który stał kilka jardów przed Kennedym po jego lewej stronie. Jak już wcześniej mówiłem, takie gówno czasem się zdarza.

 

Bez dalszych zbędnych ceregieli rozpocznijmy naszą podróż – bez żadnego szczególnego powodu – od wymienionego wcześniej Phila Hartmana (wymienionego w części pierwszej, aktor komediowy zastrzelony w 1998 roku przez własną żonę, która następnie popełniła samobójstwo – tłum.), którego licealną przyjaciółką była Lynette „Squeaky” Fromme, która później została wyznawczynią Charliego Mansona, więziennego korespondenta Johna Hinckleya, niedoszłego zabójcy prezydenta Geralda Forda, który w czasach swojej młodości był współlokatorem przedsiębiorcy zajmującego się modelingiem Harry’ego Conovera, którego żoną była niesławna Candy Jones, która była „leczona” przez związanego z CIA Williama Jenningsa Bryana, który również „leczył” rzekomego Dusiciela z Bostonu, Alberta DeSalvo, który był wielokrotnie wspominany w dzienniku Sirhana Sirhana, który również był „leczony” przez Bryana, który pracował jako dyrektor techniczny na planie The Manchurian Candidate (film, którego głównym tematem jest pranie mózgu i kontrola umysłu przez komunistów za pomocą hipnozy – tłum.), którego reżyserem był John Frankenheimer, w którego domu plażowym 5 czerwca 1968 na obiedzie obecni byli „Mama” Cass Elliot, Roman Polański i Sharon Tate, która została zabita niecały rok później przez zwolenników Charliego Mansona, którego muzyka była nagrywana przez syna Doris Day producenta muzycznego Terry’ego Melchera, który mieszkał ze swoją dziewczyną Candace Bergen w domu przy 10050 Cielo Drive, na rok przed tym gdy miała w nim miejsce masakra po wynajęciu go Polańskiemu, który początkowo rozważał napisanie scenariusza na podstawie książki Day of the Dolphin, która opowiadała historię dr Johna Lilly, który był przyjacielem Timothy’ego Leary (badacz LSD i postać kontrkultury – tłum.), którego posiadłość Millbrook posiadana przez rodzinę Mellonów (magnaci naftowi – tłum.) była często odwiedzana przez dr Maxa „Feelgood” Jacobsona, który kiedyś „leczył” Judy Garland i który służył jako osobisty lekarz Johna Kennedy’ego, którego zabójstwo skłoniło do wycofania z kin filmu The Manchurian Candidate, przez jego gwiazdę Franka Sinatrę, który często towarzyszył swojemu koledze „Brat Packer” (ksywka odnosi się do „Rat Pack – grupy showmanów z Las Vegas, którzy często razem pracowali) Sammy’emu Davis’owi, Jr., który był oficjalnym członkiem Kościoła Szatana, Antona LaVeya, skąd Manson zrekrutował zabójców Bobby’ego „Cupid” Beausoleila i Susan „Sexy Sadie” Atkins, która wyznała współwięźniarkom, że zadźgała na śmierć Sharon Tate, która została wprowadzona do czarodziejstwa na planie reżyserowanego przez Polańskiego filmu Nieustraszeni pogromcy wampirów, przez Alexandra „Króla wiedźm” Sandersa, który otrzymywał jako dziecko „trening” od Aleistera Crowleya, do którego wyznawców zaliczali się Anton LaVey i jego znajomy z Kościoła Szatana, Kenneth Anger, który był współlokatorem (i prawdopodobnie kochankiem) członka grupy Mansona – Bobby’ego Beausoleila, który pojawił się w niszowym filmie Mondo Hollywood, który również miał w obsadzie fryzjera i ofiarę Mansona – Jaya Sebringa, który był dawnym kochankiem Sharon Tate, która była przyjaciółką bogatej wdowy Charlene Cafritz, która gościła i filmowała Charliego oraz kilka jego dziewczyn, które również mieszkały z członkiem zespołu Beach Boys, Dennisem Wilsonem, który nagrał piosenkę napisaną przez Charliego, który był przelotnym członkiem świty „Mamy” Cass, która była wymieniona jako świadek obrony w procesie Charliego (ale nigdy nie wezwana do sądu), tak jak jej kumpel z zespołu Mamas and the Papas John Phillips, który miał bliskie relacje z Polańskim, Tate, Melcherem, Mickiem Jaggerem, Keithem Richardsem, Cass Elliot i producentem filmowym Robertem Evansem, który pracował z – i bardzo prawdopodobne, że zlecił jego zabójstwo – Royem Radinem, którego asystent Michael DeVinko vel Mickie DeVinko vel Mickie Deans był żonaty – tylko przez kilka miesięcy przed jej śmiercią – z gwiazdą Czarnoksiężnika z Krainy Oz, Judy Garland, która jako nastolatka była zalewana telefonami i telegramami od swojego wielbiciela Oscara Levanta, którego martwe ciało zostało znalezione przez Candace Bergen, która jako fotoreporterka pisma Life relacjonowała przedwcześnie zakończoną kampanię prezydencką Roberta Kennedy’ego, który był powiązany intymnie z Marilyn Monroe, która miała również powiązania z Antonem LaVeyem, który pojawił się w filmie Kennetha Angera Invocation of My Demon Brother (premiera w sierpniu 1969) razem z Bobbym Beausoleilem, Mickiem Jaggerem i Keithem Richardsem, który był gościem na londyńskim weselu w 1968 Sharon Tate i Romana Polańskiego, który – podczas nagiej sesji zdjęciowej – molestował trzynastoletnią dziewczynę w domu Jacka Nicholsona, który był przyjacielem Cass Elliot tak jak Robert Evans oraz ofiary Mansona: Jay Sebring, Wojtek Frykowski i Abigail Folger, która zapewniała fundusze dla Himalayan Academy (fundacja otworzyła hinduską świątynię – tłum.), którą pomógł sformować Kenneth Anger razem z Timothym Learym, który był obok sceny podczas koncertu w 1969 w Altamont gdzie – podczas gdy Rolling Stones grali piosenkę Sympathy for the Devil*, zainspirowaną naukami Process Church – został zabity i nagrany na taśmie filmowej fan zespołu, przez Hell’s Angels, którzy zostali wyidealizowani i przetransformowani w antyestablishmentowych bohaterów w filmie Scorpio Rising Kennetha Angera i w książce Hell’s Angels Huntera S. Thompsona, których obu oskarżano o tworzenie filmów z prawdziwymi morderstwami (filmy snuff – tłum.)** dla prywatnych kolekcjonerów, co było również ulubioną rozrywką Charliego Mansona, którego jedną z nieletnich wyznawczyń była Didi Lansbury, która posiadała pisemne pozwolenie na podróżowanie z Charliem od jej matki Angeli Lansbury, która wystąpiła jako agentka chińskiego wywiadu kontrolująca zahipnotyzowanego zamachowca w The Manchurian Candidate, który był oparty na powieści o tym samym tytule autorstwa Richarda Condona, który przedtem pracował jako publicysta dla Walta Disneya, kiedyś był właścicielem domu, gdzie banda Mansona zamordowała Leno LaBiancę i jego żonę Rosemary, który był zaangażowany w przemyt narkotyków jak zresztą wiele innych osób z tej pokręconej sagi włączając Charlesa Mansona, ofiary: Wojtka Frykowskiego i Abigail Folger a także Johna Phillipsa i Kennetha Angera, który był wielkim fanem mrocznej i brutalnej metaforyki, zainspirowanej Różokrzyżowcami napisanej przez L. Franka Bauma serii książek o czarnoksiężniku z Krainy Oz, która zainspirowała powstanie zespołu The Magick Powerhouse of Oz, który był prowadzony przez Bobby’ego Beausoleila, który również w tym samym czasie był w zespole Love z Arthurem Lee, którego członkowie później szybko stali się martwi, zaginieni lub uznani za zmarłych tak samo jak Charlene Caffritz, Cass Elliot (która rzekomo udusiła się kanapką w 1974), Dennis Wilson, (który podobno utonął 28 grudnia 1983) i Gram Parsons, którego ciało zostało ukradzione i spalone w parku narodowym Joshua Tree, podczas równonocy jesiennej w 1973, przez jego managera Phila Kaufmana, który był dobrym przyjacielem z więzienia Charliego Mansona, który spotkał się (w domu Cass Elliot) i otrzymał pieniądze od swojej przyszłej ofiary Abigail Folger, która również finansowała Kennetha Angera, który w różnych okresach żył razem z Jimmym Page (który kupił dom Crowleya i wiele pamiątek po nim) i Keithem Richardsem oraz Anitą Pallenberg w których domu w 1979 znaleziono ciało zastrzelonego nastolatka, który zginął tak jak John Lennon w następnym roku zabity przez Marka Davida Chapmana, który krótko przed zrobieniem tego spotkał się i dał prezent w postaci pięciu pocisków Kennethowi Angerowi, którego filmy były cytowane jako mające duży wpływ przez fotografa Roberta Mapplethorpe na jego własne zdjęcia, który był według świadków zaangażowany w zabójstwo w Halloween 1981 fotografa Roberta Sismana (bliskiego współpracownika Roya Radina), który rzekomo posiadał film snuff z jednego zabójstw mordercy znanego jako Son of Sam, które były rzekomo dokonane przez Davida Berkowitza, który z więzienia dokładnie opisał zabójstwo Sismana przed jego dokonaniem, który wziął na siebie winę za morderstwa Syna Sama, żeby ukryć zaangażowanie innych osób włączając w to prawdopodobnie Roya Radina i bogatego marszanda Andrew Crispo, który przyznał, że był na miejscu rytualnego morderstwa popełnionego przez człowieka znanego jako Bernard LeGeros, który był synem urzędnika w Departamencie Stanu, tak samo jak Pic Dawson, który był regularnym członkiem otoczenia Cass Elliot, był również ochroniarzem wydawcy Larrego Flynta, tak jak Bill Mentzer, który został skazany za zabicie Radina oraz był podejrzewany o wiele innych zabójstw na zlecenie, włączając w to kilka przypisywanych Davidowi Berkowitzowi, który był „badany” przez psychiatrę/hipnotyzera Daniela Schwartza jak również Mark David Chapman, który miał obsesję na punkcie filmu The Wizard of Oz i książki Buszujący w zbożu, która została napisana przez samotniczego autora J.D. Salingera (znany zwolennik komunizmu i komik – Charlie Chaplin odbił mu dziewczynę – tłum.), który służył w OSS razem z Henrym Kissingerem, który był bliskim doradcą Geralda Forda, który spotkał się z Markiem Davidem Chapmanem i uścisnął mu rękę (gdy Chapman pracował z wietnamskimi uchodźcami – tłum.), który był badany przez psychiatrę/hipnotyzera Bernarda Diamonda, który również „badał” Sirhana Sirhana, miał powiązania z Process Church tak jak wiele osób złapanych w tą brudną sieć, włączając Kennetha Angera, Johna Phillipsa, Roya Radina, Davida Berkowitza i Charliego Mansona, który był obecny na noworocznym przyjęciu w domu Johna Phillipsa, który napisał syrenią pieśń „Lata miłości” (chodzi o San Francisco wykonywane przez Scotta McKenziego – tłum.) wabiącą tysiące hipisów i dzieci-kwiatów unoszącą ich potok do San Francisco w ręce takich ludzi jak Louis „Dr Jolly” West (naukowiec z programu MKUltra zajmujący się „praniem mózgu” – tłum.), Anton LaVey, Charlie Manson, Bobby Beausoleil, Timothy Leary i Kenneth Anger, który tylko trzy dni po podejrzanej śmierci członka Rolling Stonesów Briana Jonesa – sfilmował Hell’s Angels atakujących tłum na koncercie w 1969 w Londynie i tylko pięć miesięcy przed koncertem w Altamont gdzie zrobili dokładnie to samo, który został zorganizowany przez prawnika z San Francisco Melvina Belli, który konsultował się z F. Lee Bailey’em podczas gdy drugi z wymienionych pracowicie bronił w sądzie Alberta DeSalvo a następnie Richarda „The Night Stalker” Ramireza (seryjny zabójca – tłum.), któremu Kościół Szatana zaoferował honorowe członkostwo poprzez córkę Antona LaVeya Zeenę, która razem z partnerem Nickolasem Schreckiem zorganizowała wydarzenie świętujące mord na ofiarach w rocznicę rzezi – 8.08.1988, których część jak wierzy część badaczy, było zaangażowanych w zabójstwa „Zodiaka”, który dzwonił i wysyłał listy do Melvina Belli, do którego klientów zaliczali się: wdowa po Hermannie Goeringu, Jack Ruby, który zabił Lee Harveya Oswalda, rzekomego zabójcę Johna Kennedy’ego, którego brat Robert był intymnie powiązany z Jayne Mansfield tak jak Anton LaVey, który pracował jako dyrektor techniczny u Romana Polańskiego w 1968 na planie „Dziecka Rosemary”, który znajdował się w New York’s Dakota Apartments, gdzie John Lennon został zastrzelony przez Marka Davida Chapmana, który dzielił obsesję na punkcie Buszującego w zbożu z niedoszłym zabójcą (prezydenta Reagana – tłum.) Johnem Hinckley’em, Jr, który nachodził aktorkę Jodie Foster, która pracowała nad filmową biografią Leni Riefenstahl (reżyserka w III Rzeszy – tłum.), która spotkała się z podziwiającym ją Kennethem Angerem, który ozdobił swój film Scorpio Rising narodowosocjalistyczną symboliką, włączając w to istotną obecność swastyk, podobnych to tej, która jest wyryta na czole Charliego Mansona, który przy Cielo Drive w domu Polańskiego i Tate miał szansę spotkać Nancy Sinatrę, córkę Franka Sinatry, który był żonaty z aktorką Mią Farrow, która grała w filmie Polańskiego „Dziecko Rosemary”, którego producentem był Robert Evans, przyjaciel Henry’ego Kissingera, który był prawą ręka prezydenta Richarda Nixona, którego wybór został zapewniony zamachem na Roberta Kennedy’ego dokonanego przez Sirhana Sirhana, który był kolejnym klientem Melvina Belli tak jak Hell’s Angels i współpracujący z nazistami Errol Flynn (aktor – tłum.), który zrobił dwa filmy z Ronaldem Reaganem, który był sporadycznym gościem w dziecięcym domu Candace Bergen, która – jako fotoreporterka – pokazywała działanie krótkiej prezydentury Geralda Forda, który ożenił się z jedną z „dziewczyn z okładki” swojego przyjaciela Harry’ego Conovera, która później założyła Betty Ford Center, gdzie różni celebryci z tej sieci a także spoza niej rutynowo wpadali żeby się doładować (klinika zajmuje się leczeniem uzależnienia od narkotyków – tłum.)

Mógłbym prawdopodobnie kontynuować ale chciałbym wrócić do pracy nad moim scenariuszem. Zacząłem myśleć o tym żeby samemu dostać się do Hollywood. Mam niezły szkic o facecie, który został wyniesiony na szczyty władzy przez kombinację oszustwa, arogancji, manipulacji prawem i łganiu w żywe oczy, żeby poprowadzić imperialistyczną machinę wojenną mistrzowsko używając propagandy, żeby mącić ludziom w głowach.

Kiedy nasz kandydat na króla zajmuje swój urząd, opinia publiczna postrzega go ze znaczną dozą dobrze zasłużonego sceptycyzmu. Jednak w następstwie ataku na państwo, który zostaje użyty jako pretekst do zebrania poparcia dla zacofanej polityki społecznej i wojny o niekreślonym czasie trwania i nieokreślonych celach. Niektórzy podejrzewają, że zamachu dokonał ktoś od nas ale są oni wyśmiewani przez tych, którzy szydzą z pomysłu, że ich rząd mógłby zaatakować swoje własne instytucje.

Tymczasem antybohater sprzedaje kraj wielkim korporacjom i finansistom oraz wprowadza jawnie środki z państwa policyjnego, żeby utrzymać masy w ryzach; gdyby tylko ludzie zaczęli dostrzegać, że ich zbiorowa rzeczywistość jest czymś więcej niż wielką iluzją. Dużo później historycy niechętnie przyznają, że rzekomy atak był w rzeczywistości ustawioną prowokacja ale wtedy jest już za późno.

Już prawie skończyłem szkic. Muszę tylko zdecydować czy nazwę mojego bohatera Adolf czy George. Następnie dam znać swoim ludziom, żeby skontaktowali się z ludźmi Jerry’ego Bruckheimera (producent filmowy – tłum.) i dobijemy targu.

Oczywiście, mógłbym wyciąć trochę elementów intrygi i zastąpić je niepotrzebnymi ale naprawdę fajnymi scenami z efektami specjalnymi. I tak byłby to świetny film. Może nawet tak dobry jak biografia markiza De Sade, którą Kenneth Anger długo planował sfilmować, w oryginalnym zamku, gdzie popełniał swoje zbrodnie. Ale to już całkowicie inna historia.

* Wielu dziennikarzy napisało, że zabójstwo miało miejsce w późniejszej części koncertu. Stało się tak prawdopodobnie, przynajmniej w części, przez zwodniczy sposób jaki film pokazujący wydarzenia Gimme Shelter (prawdopodobnie najczęściej pokazywany film snuff jaki został stworzony) został zmontowany. W filmie zabójstwo jest celowo pokazane poza sekwencją zdarzeń, stwarzając wrażenie, że miało miejsce na końcu koncertu. Faktycznie wydarzyło się ono gdy Stonesi grali Sympathy for the Devil co można rozpoznać dzięki uważnemu obejrzeniu ostatnich minut filmu w wersji video. Zespół, w pełni świadomy co się dzieje, wyszedł na scenę i grał dalej. (Na koncercie Metalliki w 1991 roku (jednym z największych w historii z publicznością ok. 1.5 miliona osób) gdzie świętowano fiasko puczu Janajewa miało miejsce jeszcze gorsze wydarzenie – zginęły 53 osoby, gdy transportery opancerzone zaczęły ostrzeliwać fanów; w czasie puczu Janajewa zginęły trzy osoby podczas wycofywania się czołgów do koszar + samobójstwa wśród puczystów po puczu– tłum.)

** Thompson, którego reprezentacja prawna została zapewniona przez tą samą, politycznie ustosunkowaną kancelarię, która skutecznie ochraniała od oskarżenia Johna i Patsy Ramsey, został on oskarżony przez dziecięcego świadka w sprawie znanej jako „Franklin Cover-Up”. Anger był podejrzewany przez śledczych policji ale został ochroniony od oskarżeń dzięki badaczowi seksualności Alfredowi Kinseyowi, oddanemu wyznawcy Aleistera Crowleya. Kinsey zmarł niedługo po tym gdy on i Anger wspólnie odwiedzili Opactwo Telemy Crowleya na Sycylii.

 

Bibliografia

 

1. Bain, Donald The Control of Candy Jones, Playboy Press, 1976
2. Bowart, Walter Operation Mind Control, Dell Publishing, 1978
3. Bugliosi, Vincent with Curt Gentry Helter Skelter, Bantam Books, 1974
4. Bresler, Fenton Who Killed John Lennon?, St. Martin’s Press, 1989
5. Constantine, Alex The Covert War Against Rock, Feral House, 2000
6. Cromelin, Richard “John Phillips; Singer-Songwriter Led the Mamas and the Papas,” Los Angeles Times, March 19, 2001
7. DeCamp, John W. The Franklin Cover-Up, AWT, Inc., 1992
8. Farr, Louise The Sunset Murders, Pocket Books, 1992
9. Fricke, David “Life of a California Dreamer,” Rolling Stone #867, April 26, 2001
10. Gilmore, John and Ron Kenner Manson: The Unholy Trail of Charlie and the Family, Amok, 2000
11. Landis, Bill Anger: The Unauthorized Biography of Kenneth Anger, Harper Collins, 1995
12. Lee, Martin and Bruce Shlain Acid Dreams, Grove Press, 1985
13. Levenda, Peter Unholy Alliance, Avon, 1995
14. Marks, John The Search for the Manchurian Candidate, Times Books, 1979
15. McGunagle, Fred “The Man Who Killed John Lennon,” The Crime Library, www.crimelibrary.com
16. Moench, Doug The Big Book of Conspiracies, Paradox Press, 1995
17. Mueller, Jim „A Nyuk on the Wild Side; Did the Three Stooges Cover Up the Murder of Their Founder?” Chicago Tribune, April 4, 2002
18. Sanders, Ed The Family, Dutton, 1971
19. Street-Porter, Janet Scandal!, Penguin Books, 1981
20. Terry, Maury The Ultimate Evil, Barnes and Noble Books, 1999
21. Vankin, Jonathan and John Whalen The 60 Greatest Conspiracies of All Time, Citadel, 1998
22. Vankin, Jonathan Conspiracies, Cover-Ups and Crimes, Illuminet Press, 1996
23. Wick, Steve Bad Company: Drugs, Hollywood, and the Cotton Club Murder, St. Martin’s, 1990
24. “The John Lennon Assassination,” A&E American Justice
25. “John Lennon: The Final Days,” E! True Hollywood Story
26. “Oscar Levant,” E! Mysteries and Scandals

***

Oryginał tutaj. Tłumaczenie moje. Tekst miał pójść na rocznicę śmierci McGowana ale nie miałem wtedy jeszcze strony. W międzyczasie zmarł Manson. Nic nie szkodzi. Chociaż wielu bohaterów tej opowieści gryzie ziemię to my dalej ponosimy jej skutki: słuchamy chujową amerykańską muzykę, oglądamy Agnieszkę Frykowską dającą dupy w Big Brotherze, musimy przyglądać się Polańskiemu gdy wałęsa się po Krakowie nagrywając film dokumentalny o swoim życiu.

Czujecie się zagubieni? Zbyt dużo informacji w jednym miejscu? Mi też się trudno w tym połapać. Chcecie wiedzieć o co naprawdę w tym wszystkim chodzi? Dobrze się składa, bo niedługo wrzucam pierwszą część cyklu „Państwo upadłych aniołów” Zapraszam w podróż po której nic już nie będzie takie samo.